Tę cześć Mszy Świętej nazywa się często  w skrócie  Glorią (od łacińskiego słowa gloria, które po polsku oznacza chwałę). Jest to uroczysty i radosny w swej wymowie hymn, który wyraża ludzki podziw, pochwałę i uwielbienie wobec Boga - Trójcy Świętej. Zawiera w sobie także wezwania błagalne (zmiłuj się nad nami, przyjm błaganie nasze) stanowiące wyraz uznania przez człowieka, który je wypowiada, swojej niedoskonałości wobec wszechmogącego Stwórcy Wszechświata. Pierwsze słowa tego hymnu oparte są na słowach, jakimi aniołowie mieli ogłaszać pasterzom narodzenie Chrystusa w Betlejem: Chwała na wysokości Bogu, a na ziemi pokój ludziom dobrej woli (Łk 2, 14). W liturgii Mszy Świętej stosuje się go już od III wieku. Wykonuje się go w czasie Eucharystii w dni uroczyste, a więc we wszystkie niedziele - poza Adwentem i Wielkim Postem - a także  w uroczystości i święta oraz podczas sprawowania szczególnie uroczystych Mszy Świętych. Można recytować lub śpiewać.

   Obecne przepisy liturgiczne zalecają, aby wierni - za każdym razem, gdy podczas wykonywania hymnu Chwała na wysokości Bogu, wypowiadają wezwanie: Jezu Chryste - skłaniali lekko głowę, oddając pokłon. Ma to wyrażać wiarę w boskość Chrystusa oraz najgłębszy szacunek wobec Niego. Jest to także symbol pragnienia upodobnienia się do Chrystusa, który przez mękę i śmierć upokorzył się, uniżył przed ludźmi, aby potem, zmartwychwstając,  przynieść im radość i nadzieję ich zmartwychwstania.