W liturgii chrzcielnej, po obrzędzie namaszczenia olejem krzyżma świętego, osobie przyjmującej Sakrament Chrztu Świętego nakłada się białą szatę. Temu symbolicznemu gestowi towarzyszą słowa modlitwy, które wyjaśniają jego znaczenie: (Imię przystępującego do chrztu), stałeś(aś) się nowym stworzeniem i przyoblekłeś(aś) się w Chrystusa, dlatego otrzymujesz białą szatę. Niech twoi bliscy słowem i przykładem pomagają ci zachować godność dziecka Bożego, nieskalaną aż po życie wieczne.
   W początkach chrześcijaństwa do Chrztu Świętego przystępowało bardzo wielu dorosłych już ludzi, którzy pod wpływem nauczania o Chrystusie po-dejmowali decyzję o odstąpieniu od swoich uprzednich wierzeń, bądź dopiero stawali się osobami religijnymi. Nowoochrzczonych ubierano wówczas
w długie, białe szaty, w których chodzili przez cały tydzień do kościoła, aby słuchać, głoszonych zwykle przez biskupa, tzw. katechez mistagogicznych. Miały one za zadanie dokładne wyjaśnianie nowym chrześcijanom, jakie duchowe korzyści, jak również zobowiązania, wynikają z faktu przyjęcia Chrztu Świętego oraz innych sakramentów. Pomimo że w miarę rozwoju chrześcijaństwa Sakramentu Chrztu Świętego zaczęto udzielać głownie nie-mowlętom (co jest motywowane pragnieniem rodziców, aby ich dzieci miały jak największe szanse na zbawienie), to jednak nie odstąpiono zupełnie od okrywania osoby chrzczonej białą szatą. Dzieje się tak z uwagi na symboliczną, podwójną wymowę tego liturgicznego znaku. Z jednej strony, biel jest znakiem duchowej czystości i radości człowieka, który w Sakramencie Chrztu Świętego otrzymuje od Boga tzw. łaskę uświę-cającą, czyli moc do pokonywania pokus Złego, odnawianą potem w ciągu ziemskiego życia w Sakramencie Pokuty i Pojednania. Z drugiej zaś strony, sam gest nakładania białej szaty stanowi nawiązanie do słów Świętego Pawła Apostoła, który pisał o przyjmujących chrzest jako o „przyoblekających się w nowego człowieka” (por. Ef 4, 24) zyskujących stan duchowego podobieństwa do Stwórcy, którego przybranymi dziećmi się stają.