Słowniki języka polskiego podpowiadają, że szafarz to osoba rozdająca jakieś dobra lub zawiadująca nimi. W terminologii liturgicznej Kościoła katolickiego mianem szafarza określa się tego, kto udziela sakramentów lub innych duchowych darów Boga, będąc wyznaczonym przez odpowiednią władzę kościelną.

   Jednym z takich duchowych dóbr jest Komunia Święta. Na mocy przyjętych święceń Komunii Świętej udzielać mogą biskupi, kapłani i diakoni. Można ich zatem nazwać Jej zwyczajnymi szafarzami. Z uwagi na ograniczoną liczbę duchownych przy jednoczesnym pragnieniu częstego przyjmowania Komunii Świętej przez wielu obłożnie chorych, nieopuszczających domów, wiernych, podczas obrad Soboru Watykańskiego II (1962-1965 r.) przywrócono (znaną w starożytności, a potem zapomnianą) praktykę powoływania osób świeckich do rozdzielania Komunii Świętej w nadzwyczajnych sytuacjach, kiedy wymaga tego duchowy pożytek wierzących.