W Polsce posługę nadzwyczajnych szafarzy Komunii Świętej dopuszczono na mocy uchwały Konferencji Episkopatu Polski podjętej 2 maja 1990 roku. Uchwała ta precyzuje, że biskupi diecezjalni mogą powoływać do funkcji nadzwyczajnego szafarza Komunii Świętej mężczyzn w wieku od 35 do 65 lat. Kandydaci do tej posługi powinni odznaczać się ponadto nienagannym postępowaniem moralnym i pobożnością, mieć wykształcenie minimum średnie i znać podstawowe prawdy teologiczne, zwłaszcza te, które odnoszą się do natury Kościoła oraz Sakramentu Eucharystii. Biskup może polecić kandydatowi udział w kursie teologicznym lub zażądać egzaminu. Funkcja ta powierzana jest na rok, a potem przedłużana. Przed powołaniem do niej i każdorazowym przedłużeniem jej trwania kandydaci na szafarzy muszą odbyć, co najmniej trzydniowe, rekolekcje.
   W kolejnych instrukcjach ogłaszanych przez Konferencję Episkopatu Polski ustalono, że podczas celebracji liturgicznych nadzwyczajni szafarze Komunii Świętej powinni mieć nałożone alby. Kiedy zaś udają się z Eucharystycznym Chrystusem do domów wiernych bądź szpitali wystarczy, aby byli ubrani
w odświętny strój świecki.
   W swoich najnowszych wskazaniach (z dnia 9 marca 2006 roku) co do nadzwyczajnych szafarzy Komunii Świętej polscy biskupi wprowadzili pewne ułatwienia w uzyskaniu czasowego pozwolenia na rozdzielanie Komunii Świętej. Wedle nich biskup diecezjalny może wyznaczać na szafarzy już nie tylko mężczyzn, ale też siostry zakonne i kobiety prowadzące życie konsekrowane. Ponadto obniżono dolna granicę wieku, od której można stawać się nadzwyczajnym szafarzem Komunii Świętej, do 25 lat życia.