Bierzmowaniu, podobnie jak sześciu innym sakramentom udzielanym w Kościele katolickim, początek dał sam Pan Jezus. Wielokrotnie zapowiadał On, że po Jego wniebowstąpieniu, na wierzących zostanie zesłany Duch Święty, który pomoże im w pojmowaniu prawd wiary i ich publicznym wyznawaniu (por. np. J 7, 39; J 14, 24-26).
   Za pierwsze bierzmowanie można uznać wydarzenia opisane w drugim rozdziale Dziejów Apostolskich. W pięćdziesiątym dniu po święcie Paschy
Izraelici obchodzili tak zwaną Pięćdziesiątnicę, czyli uroczysty dzień upamiętniający zawarcie przymierza między Bogiem i Mojżeszem na Górze Synaj. W tym właśnie dniu Apostołowie trwający wraz z Maryją na modlitwie w Wieczerniku mieli otrzymać szczególną asystencję Ducha Świętego, czego zewnętrznymi znakami miałyby być ogniste języki pojawiające się nad ich głowami oraz umiejętność niezwykle skutecznego nauczania o Chrystusie słuchaczy z różnych krajów i kręgów kulturowych.
   Fakt, że Apostołowie byli przekonani o konieczności sprowadzania szczególnej mocy Ducha Świętego na wierzących, także po ich chrzcie, świadczy między innymi fragment Dziejów Apostolskich: Kiedy Apostołowie w Jerozolimie dowiedzieli się, że Samaria przyjęła słowo Boże, wysłali do niej Piotra i Jana, którzy przyszli i modlili się za nich, aby mogli otrzymać Ducha Świętego. Bo na żadnego z nich jeszcze nie zstąpił. Byli jedynie ochrzczeni w imię Pana Jezusa. Wtedy więc wkładali [Apostołowie] na nich ręce, a oni otrzymywali Ducha Świętego (Dz 8, 14-17).