Chyba każdy praktykujący katolik przywykł do tego, że podczas określonych momentów Mszy Świętej albo innych celebracji liturgicznych wszyscy zgromadzeni przyjmują z góry ustalone postawy ciała (przede wszystkim: stojącą, siedzącą i klęczącą). Wprowadza to do liturgii pewien porządek oraz symbolizuje zjednoczenie wszystkich zebranych na modlitwie do Boga, ukazując tym samym Kościół jako wspólnotę. Każda spośród tych postaw ma swoją symbolikę. Podobnie jak zewnętrzne zachowanie się człowieka wynika zawsze z jego wewnętrznych przeżyć, tak również w liturgii zewnętrzne przyjmowanie pewnych postaw przez człowieka ma być przejawem tego, co dzieje się w jego wnętrzu. I z drugiej strony: przyjmowanie właściwych postaw ciała w określonych momentach liturgii winno pomagać wiernemu w ich dobrym duchowym przeżywaniu.
   W codziennym życiu postawa stojąca wyraża szacunek. Wstaje się, gdy obok nas pojawia się ktoś starszy albo ważniejszy. Podczas liturgii postawa stojąca jest zewnętrznym znakiem głębokiego uszanowania dla Boga jako najwyższego Pana i Stwórcy Wszechświata. Dlatego np. wierni wstają, gdy przed rozpoczęciem Mszy Świętej do ołtarza wyrusza kapłan reprezentujący obecność pośród nich Chrystusa, a sam celebrans zawsze stoi, gdy czyta Słowo Boże albo odmawia modlitwy.
   Przyjmowanie postawy stojącej symbolizuje także gotowość do działania, wprowadzania w życie tego, co słyszy się w tekstach Pisma św. i modlitw.
   Pierwsi chrześcijanie stojąc podczas liturgii, wyrażali również radość z faktu, że Jezus Chrystus powstał z martwych  zmartwychwstał.