Już pierwsi Apostołowie udzielali Sakramentu Bierzmowania poprzez gest włożenia rąk na głowę kandydata połączony z modlitwą upraszającą dla niego szczególną moc Ducha Świętego. Gest ten posiada wiele znaczeń symbolicznych. Znano go i praktykowano w liturgii judaistycznej jeszcze przed narodzeniem Chrystusa. Oznaczał on wybranie, wyłączenie tego, na którego kapłani kładli ręce, z ogółu społeczeństwa i przekazanie mu określonej misji religijnej (na przykład służby w Świątyni). Był również symbolem przenoszenia na konkretnego człowieka szczególnego Bożego błogosławieństwa, będącego udziałem tego, kto nakładał ręce. Sam Pan Jezus posługiwał się tym gestem, dokonując duchowych i fizycznych uleczeń i uwolnień od zła, a więc uczynił z niego znak przepływu Bożej mocy.
   Współcześnie biskup oraz inni kapłani uczestniczący w liturgii udzielania Sakramentu Bierzmowania wyciągają ręce nad kandydatami (jakby zbiorowo je „nakładali") podczas wypowiadania modlitwy, która sprawia, że moc Ducha Świętego realnie na nich zstępuje. Gest włożenia biskupich rąk jest potem niejako powtarzany, kiedy nowobierzmowani podchodzą do biskupa po namaszczenie olejem krzyżma świętego.