Nie trzeba być wielkim naukowcem, żeby zaobserwować istnienie praw przyrody, które sprawiają, że nawet najmniejsze elementy przyrody, jak atomy pierwiastków chemicznych, chociaż nie mają rozumu, to jednak działają celowo reagują ze sobą, tak że utrzymują budowę Wszechświata, a w nim planet, Ziemi, roślin, zwierząt, człowieka i tak dalej...
Z filozoficznego punktu widzenia, rzecz, która sama nie może niczego poznawać rozumem, nie kieruje się na cel, jeśli nie zostanie pokierowana na ten cel przez jakąś istotę obdarzoną zdolnością myślenia. Klocki nie układają się same w budowle, potrzeba ludzkiego pomysłu i rąk, by je w nie połączyć. Czy poszczególne atomy (pomijając nawet fakt, że nie mogły one powstać same z siebie, co udowadnia już wcześniej omówiona droga Tomasza z Akwinu) „wiedziałyby", w jaki sposób łączyć się ze sobą, żeby powstawały niewyobrażalnie skomplikowane struktury jak choćby człowiek, którego ciało jest połączeniem 6 000 000 000 000 000 000 000 000 (sześciuset tryliardów) cząsteczek, z których każdą budują grupy atomów Do celu prowadzą je prawa przyrody, ale pytanie brzmi, kto te prawa ustalił? Są tak precyzyjne, że utrzymują w istnieniu cały Wszechświat i tak skomplikowane, że naukowcy odkrywają je stopniowo, wielu spośród nich nadal nie są w stanie wyjaśnić i opisać. Fakt, że prawa przyrody są możliwe do zrozumienia, oznacza że zostały one stworzone przez czyjś rozum... Czyj, skoro to właśnie one doprowadziły do powstania początków jakiegokolwiek materialnego życia we Wszechświecie?
Werner Arber, szwajcarski genetyk, który w 1978 roku został laureatem Nagrody Nobla w dziedzinie medycyny, stwierdził: Chociaż jestem biologiem, muszę przyznać, iż nie rozumiem w jaki sposób powstało życie... Najbardziej prymitywna komórka może wymagać przynajmniej kilkuset różnych specyficznych makromolekuł biologicznych. W jaki sposób takie już dosyć złożone struktury mogły się połączyć pozostaje dla mnie tajemnicą. Możliwość istnienia Stwórcy, Boga, stanowi dla mnie satysfakcjonujące rozwiązanie tego problemu.
