Wraz z rozprzestrzenianiem się chrześcijaństwa na świecie zaczęli pojawiać się ludzie, którzy ze złej woli albo z nieświadomości, podając się za członków Kościoła, głosili religijne poglądy będące nie do pogodzenie z nauczaniem Chrystusa, Apostołów i tekstami Pisma Świętego. Takie błędne poglądy zaczęto nazywać herezjami (od greckiego hairesis - podział), a kolejni papieże i uczestnicy soborów przestrzegali wiernych przed przyjmowaniem założeń religijnych niewynikających jasno ze Składu Apostolskiego.
   Na przełomie III i IV wieku wiele zamętu w umysłach chrześcijan narobił Ariusz, biskup egipskiej Aleksandrii. Głosił on, że Jezus Chrystus i Duch Święty zostali stworzeni (tak jak wszystko inne) przez Boga Ojca i obdarzeni Jego mocą. Z nauczania Pana Jezusa utrwalonego na kartach Pisma Świętego wynika natomiast bardzo wyraźnie, że zarówno Syn Boży jak i Duch Święty tworzą z Bogiem Ojcem jedną istotę  Trójcę Świętą, są jednym Bogiem, a więc nie można mówić o ich stworzeniu, istnieją bowiem odwiecznie, poza czasem. Ponieważ pokrętne nauki Ariusza doprowadziły do tego, że wielu chrześcijan zaczęło powątpiewać w boskość Chrystusa i istnienie Ducha Świętego, Koś-ciół, oprócz potępienia poglądów Ariusza na Soborze w Nicei w 325 roku, szu-kał lekarstwa, „odtrutki" dla zdezorientowanych wiernych, która pozwoliłaby im ugruntować się w zdrowej wierze chrześcijańskiej. Tym środkiem stało się ułożenie i rozpowszechnienie tekstu, rozszerzonej w stosunku do Składu Apostolskiego, formuły wyznania wiary Wierzę w jednego Boga... Ponieważ pierwsze wersje tego credo powstawały jeszcze podczas obrad soboru w Nicei, a ostateczne jego brzmienie zaakceptowano w 381 roku na soborze w Konstantynopolu, to w późniejszych wiekach zaczęło funkcjonować ono jako credo nicejsko-konstantynopolitańskie. Zwraca się w nim uwagę na prawdy wiary „rozmydlone" przez Ariusza; o Chrystusie mówi się Bóg z Boga (...) zrodzony, a nie stworzony, o Duchu Świętym  od Ojca i Syna pochodzi (...) z Ojcem i z Synem wspólnie odbiera uwielbienie i chwałę Do dzisiaj credo nicejsko-konstantynopolitańskiego używa się jako formuły wspólnego wyznania wiary podczas Mszy Świętych w niedziele i uroczystości.