Niebo  nie  jest  miejscem  w  kosmosie.  To  jeden  z  trzech   (obok  piekła i czyśćca) stanów ludzkiej duszy, w którym może się ona znaleźć po odłączeniu się od ciała w momencie jego biologicznej śmierci. Tekst Katechizmu Kościoła Katolickiego dla Młodych wyjaśnia, że w stanie tym: wola Boża spełnia się bez jakiekolwiek sprzeciwu. W połączeniu z przekonaniem, że Bóg kocha każdego człowieka i pragnie jego szczęścia, prowadzi to do wniosku, iż osiągnięcie stanu nieba zapewnia duszy pełnię szczęścia, jaka jest niemożliwa do zdobycia na ziemi. Pisząc o tym w Pierwszym Liście do Koryntian, Święty Paweł stwierdził: (…) ani oko nie widziało, ani ucho nie słyszało ani serce człowieka nie zdołało pojąć, jak wielkie rzeczy przygotował Bóg tym, którzy Go miłują (1 Kor 2,9).

            Stan nieba osiąga dusza, która w momencie śmierci „swojego” ciała, jest pogodzona z Bogiem, nie boi się Go, więc z radością z Nim się łączy; krótko pisząc: dusza w stanie łaski uświęcającej. Choć niebo jest rzeczywistością wieczną, to jednak nie może w nim być miejsca na nudę (byłaby ona przecież źródłem niemożliwego do zaistnienia w niebie cierpienia). Po pierwsze: dusza w niebie ma pewien udział we wszechwiedzy Boga, ciągle dowiaduje się czegoś nowego (także o bliskich na ziemi, modli się za nich) i cieszy się byciem z Bogiem, jak z ukochanym człowiekiem. Po drugie, w duchowym wymiarze nieba czas płynie zupełnie inaczej niż w materialnym wszechświecie; tam gdzie nie ma zmian w materii, tam w ogóle trudno mówić o poczuciu mijania czasu. Nie takie więc „straszne” to niebo…