Tekst Katechizmu Kościoła Katolickiego dla Młodych definiuje piekło jako duchowy (a więc niezwiązany z jakimkolwiek miejscem w kosmosie) stan (...) wiecznego oddzielenia od Boga, absolutnej nieobecności miłości. Nauka o wieczności trwania dusz w piekle oraz o braku możliwości przejścia z niego do nieba bądź czyśćca ma niepodważalne źródła w wielu wypowiedziach samego Pana Jezusa, które utrwalone są we fragmentach Ewangelii (np.  Mt 25, 41).

            Bóg kocha każdego człowieka i nie chce, aby jakakolwiek dusza po odłączeniu się od ciała w momencie jego fizycznej śmierci znalazła się w stanie piekła. Człowiek posiada jednak wolną wolę i swobodę działania. Katechizm Kościoła Katolickiego dla Młodych wyjaśnia, że: kto świadomie i zupełnie dobrowolnie umiera w grzechu śmiertelnym, nie okazawszy skruchy, i na zawsze odrzuca miłosierną, przebaczającą miłość Boga, ten sam siebie wyklucza ze wspólnoty z Bogiem i błogosławionymi. Innymi słowy: jeżeli człowiek w momencie śmierci ma poważne grzechy, z których nie planował się bezzwłocznie wyspowiadać, będzie bał się Boga i bardzo wstydził, gdy uświadomi sobie jak dobry jest Bóg, którego obecność odkryje. Być może człowiek ten będzie tak zaślepiony przywiązaniem do swoich (na pozór przynoszących radość) grzechów, że i z tego powodu zapragnie ucieczki od Stwórcy, przy którym grzeszyć się nie da. Ponieważ Bóg, który jest miłością, nie chce być źródłem cierpienia dla takiej duszy, nie zmusza jej do przebywania w łączności z Nim.

            Po podjęciu ostatecznej decyzji o ucieczce od Boga, dusza odkrywa jednak, że był to wybór trwania w całkowitej samotności, bez możliwości kontaktowania się z innymi duszami i okazywania im miłości. Złość na siebie z powodu utraconego bezpowrotnie szczęścia i bezradność takiej duszy sprawiają, że pali się ona ze wstydu i żalu, a jest ona, jak stwierdza się w Katechizmie Kościoła Katolickiego dla Młodych: z dala od wszystkiego, co mogłoby pomóc, ukoić, ucieszyć, czy pocieszyć.