O tym, że nawet człowiek wychowywany bez kontaktu z jakąkolwiek religią może, wyłącznie dzięki swojemu rozumowi, dojść do przekonania o istnieniu Boga - Stwórcy, pisali już natchnieni autorzy niektórych ksiąg Pisma Świętego; nawet tych, które powstawały jeszcze przed ziemskim narodzeniem Chrystusa.
   Dziedzina wiedzy zajmująca się poszukiwaniem rozumowych wyjaśnień sensu istnienia całego Wszechświata to filozofia. Przez stulecia dostarczyła ona wielu przesłanek przemawiających za prawdziwością założeń religii chrześcijańskiej.
   Wielu spośród filozofów zwróciło uwagę na fakt, że śladów różnego rodzaju wierzeń religijnych można doszukać się w historii absolutnie wszystkich pierwotnych i starożytnych kultur oraz cywilizacji ludzkich. Badania archeologiczne dowodzą ponadto, iż we wszystkich znanych pradawnych ludach istniał zwyczaj grzebania ciał zmarłych wraz z przedmiotami codziennego użytku, kosztownościami bądź ozdobami. To z kolei świadczy o wierze ówczesnych ludzi w nieśmiertelność i życie pozagrobowe.
   Na podstawie tych danych można wysnuć wniosek, że człowiek rozumny (homo sapiens) od początku swojego funkcjonowania na Ziemi miał jakby wrodzoną  naturalną potrzebę religijności. Z filozoficznego punktu widzenia istnienie jakieś ludzkiej potrzeby oznacza, że istnieje również coś, co może te potrzebę zaspokoić. Człowiek nie może tworzyć sobie „pustych", oderwanych od rzeczywistości potrzeb. Ma potrzebę nawiązywania kontaktu, bo istnieją inni ludzie, ma potrzebę nieśmiertelności, bo... istnieje nieśmiertelność, ma potrzebę wiary religijnej, bo...istnieje coś, co na nią odpowiada, a raczej; „ktoś"  jakieś bóstwo bądź bóstwa (o tym, dlaczego filozofia skłania ku wierze w jednego Boga, później).
   Można już tylko zapytać: A co z ludźmi ze współczesnych czasów, którzy twierdzą, że zupełnie nie wierzą w żadne warianty jakiegokolwiek życia pozagrobowego? Czy nie są wyjątkami od reguły, które w tym konkretnym przypadku obalają filozoficzne założenia o naturalnej religijności rodzaju ludzkiego? No cóż... chyba nie! Ich deklarację w stylu „nie wierzę, bo tak postanowiłem" to jedno, a skrywane przez nich zapewne myśli i marzenia,
o tym jak wspaniale byłoby żyć wiecznie, to nic innego jak wyraz wypieranej
z umysłu naturalnej ludzkiej potrzeby nieśmiertelności, którą zaspokoić może tylko Bóg  Stwórca. Dlaczego tylko On? cdn...