Triduum Paschalne, a więc trzy najważniejsze dni w roku liturgicznym to czas rozciągający się od wielkoczwartkowych obrzędów Wieczerzy Pańskiej do Niedzieli Wielkanocnej.   

   Dla człowieka wierzącego jest to czas niezwykły. Ci, bardziej uformowani nie wyobrażając sobie świętowania jedynie samej niedzieli - trzeba być na całości Triduum. To prawda, że nie wszyscy mogą sobie na to pozwolić: ograniczenia czasowe wynikające z przepracowania, praca w odległych rejonach nie tylko naszego kraju ale i poza jego granicami itp. Kto jest w stanie wygospodarować sobie ów czas z przeznaczeniem dla Pana, oczekuje zazwyczaj nie tylko formalnego odprawienia koniecznych obrzędów - ma też prawo spodziewać się, że będą one piękne. Zdaje się, że uczestnicy ceremonii tych dni, którzy wybrali się do naszej świątyni, nie mogli narzekać. A to za sprawą wielu osób, które przygotowywały się do podjęcia odpowiedzialności za konkretne odcinki liturgicznej posługi. Nie jest tajemnicą, że głównym motorem napędowym owych liturgicznych przygotowań i realizacji jest ks. Krzysztof, który zapraszał do współpracy różne osoby, różnego wieku i zaangażowania. Szczególnie podobały się wielkoczwartkowe ceremonie z wprowadzonym po raz pierwszy obrzędem umycia nóg (których to nóg trochę naszukać się musiał ks. Krzysztof...) Nie da się pewnie policzyć godzin spędzonych na próbach liturgicznych z ministrantami i lektorami. Podobne spotkania odbywały się z osobami pełniącymi rozmaite posługi i funkcje w ramach wspominanego Triduum, jak choćby czytanie lekcji czy śpiewy psalmów. Wspaniałe wrażenie zrobiły śpiewy wielogłosowe szczególnie z Czwartku i Piątku. A to znów zasługa pani Oli, naszej organistki, która zapraszała na ćwiczenia (trwające praktycznie od początku Wielkiego Postu) osoby znające nuty, śpiewające dobrze, chętne do ofiarowania okruchów wolnego czasu - by pięknie zaśpiewać swojemu Bogu. I udało się. Do grona zainteresowanych i chętnych zawsze do pomocy, zaliczyć należy również niezastąpionych panów, którym wystarczy hasło: budowa Grobu Pańskiego - i już się stawiają na wyznaczoną godzinę ze sprzętem w garści. To panie, które przygotowały Ciemnicę, pani dekorująca kwiatami Grób naszego Pana itd. Do tego doliczyć należy pracę pana kościelnego i członków jego rodziny, polegającą nie tylko na sprzątaniu kościoła i obejścia, ale też ciągłym czuwaniu w gotowości, ciągłym byciu na czas, gdyby ktoś jakiejś pomocy potrzebował. Atmosferę tych dni tworzą też wszyscy, którzy z namaszczeniem i wiarą włączają się (mam wrażenie, że w tym roku wyjątkowo licznie) w nurt wspólnych modlitw. To też ci, którzy - niekiedy w samotności - adorowali w ciszy naszego Pana w Ciemnicy i przy Grobie Pańskim. Ale to właśnie jest Wspólnota. Bóg zapłać za nią.