Piękny to czas. Tym piękniejszy, że wyzłocony promieniami słońca, w których blasku wszystko wydaje piękniejsze, żywsze, doskonalsze. Pan Jezus obnoszony wokół świątyni po nowych chodnikach cieszy się każdą duszą i każdym sercem, które otwiera się na Niego i - mimo swej nieudolności oraz oczywistych braków - oferuje miej-sce na spoczynek.

   Dziewczynki w bieli sypiące kwiatowy dywan przed niesionym procesyjnie Chrystusem, powtarzające refren uwielbienia Święty, święty, święty Pan Bóg zastępów, zawsze wzruszały i przypominały: Jeśli nie staniecie się jak dzieci... Szkoda tylko, że było ich tak niewiele... Zabrakło też dzieci, które w tym roku przyjęły I Komunię św. I ministrantów jakoś też niewielu. Coś trzeba zrobić, aby tych młodych ludzi zwrócić Panu Bogu, bo pokochały Go na nową sercem otwartym. Nie zawiedli za to ich rodzice i dziadkowie. Jak zawsze była pełna obsada przy baldachimie, feretronie, figurce Matki Bożej Fatimskiej, sztandarach i feretronach. Niektórzy w wielkim pośpiechu wracając z pracy nawet obiadu zjeść nie zdążyli (aż się bałem o pana Pawła, aby nam nie schudł przez te procesje...) A wszystko dla większej chwały Bożej. On zaś niczego nie przeoczy, niczego nie zapomni - jednego nawet płatka kwiatowego rzuconego Mu pod nogi. Już budźmy tęsknotę za przyszłorocznymi obchodami Bożego Ciała.