Poniedziałek, święto św. Jakuba Apostoła, ale też wspomnienie św. Krzysztofa, patrona kierowców i podróżujących, dlatego wokół kościoła ponad dwadzieścia pojazdów do poświęcenia, a pomiędzy nimi również trzy rowery. Jeden z nich jest pojazdem o długiej historii. Należy do pana Henia, naszego długoletniego kościelnego. Gdy, wyszedłszy z kościoła, uzyskał to, czego oczekiwał, odezwał się jeszcze do stojących przy kościele pań: Teraz jestem szczęśliwy, mogę bezpiecznie wracać do domu. Wsiadł na swego „składaka\" i pojechał. Na polnej drodze biegnącej wzdłuż szkoły przewrócił się i tak pozostał...

   W taki oto sposób dobiegła końca ziemska pielgrzymka dobrego człowieka, który autentycznie kochał Pana Boga i dlatego, pomimo swego wieku, przez ponad dwanaście lat wiernie mu służył, codziennie otwierając i zamykając przybytek Pański, modląc się w nim i dwa razy dziennie jednocząc się z eucharystycznym Chrystusem. Głęboko Mu ufał. Gdy kiedyś w zakrystii pojawiły się dwie sprzeczne opinie na temat prognozy pogody na kolejne dni, pan Henio powiedział w swoim stylu: I prorocy nie znają Bożej mocy, a co dopiero tamci.

   O śmierci mówił, że właściwie jest na jej spotkanie przygotowany cały czas: Księże, ja tam w Pana Boga wierzę, a grzechów specjalnie nie mam... Gotowym trzeba być zawsze. Pewnie nie przypuszczał, że św. Krzysztof, który sławę opiekuna podróżnych zyskał dzięki przenoszeniu na swych barkach przez Jordan pielgrzymów idących ze Wschodu do Ziemi Świętej, tym razem i jego przeniesie z doczesności w wieczność, że tego wieczoru trafi naprawdę do domu - domu Ojca... Trudno wyobrazić sobie lepszą śmierć - kościelny zmarł w drodze z kościoła do domu. Po przyjęciu Komunii świętej, a więc z Panem w sercu. Nie musimy się lękać o jego los. To był dobry człowiek: pobożny, pracowity, kulturalny, dowcipny i pełen wiary. Teraz będzie nas wspierał.