Wszystko zaczęło się podczas Mszy świętych roratnich. To podczas rozważań poświęconych w szczególny sposób świętemu Józefowi przyszedł pomysł (myślę, że od Boga), by w roku Jubileuszu sanktuarium św. Józefa w Kaliszu zorganizować dwie pielgrzymki do tego świętego miejsca: autokarową i rowerową. Chodziło nie tylko o nawiedzenie i zdobycie odpustu, ale może przede wszystkim o modlitwę i trud w intencji rodzin, a zwłaszcza mężów i ojców. Ich misja w rodzinie jest często nie do oszacowania. I wiele cierpienia w rodzinach zaczyna się od zagubienia mężczyzny, który zapomniał o odpowiedzialności za los swoich bliskich - ten doczesny, ale i ten wieczny.

  Autokarowa pielgrzymka odbyła się w maju. Czas było organizować pielgrzymkę rowerową. Nigdy wcześniej w takiej nie uczestniczyłem, a tym bardziej nie organizowałem. Po rozmowie z osobami, które już miały doświadczenie w organizacji pielgrzymek rowerowych trochę się przeraziłem, że nie podołam wszystkiemu. Ale myśl, że pielgrzymka była zapowiedziana i nawet w czasie wizyt kolędowych znajdowały się chętne osoby by wziąć w niej udział, nie dała mi zrezygnować z wyprawy. Myślę, że szczególnie los dzieci, które doświadczają w swoim życiu braku obecności fizycznej, psychicznej czy emocjonalnej ojca stał się dla mnie inspiracją, by jednak podjąć trud pielgrzymki. Już nie - jak zamierzałem - w wielkiej grupie, ale w kilka osób, które pragną przez kilka lipcowych dni podjąć wysiłek fizyczny i duchowy, by dotrzeć do sanktuarium świętego Józefa w prastarym Kaliszu.   

   Ostatecznie zebrało się nas sześcioro: Asia i Agata dwie siostry z Oksywia oraz Adrian, Maksymilian - bracia z Lublina i ich kolega Wojtek oraz ja. Tylko lubliniacy byli zaprawieni w dużych dystansach rowerowych. Kilka spotkań, ustaleń, wypożyczenie przyczepek, w których miał być cały nasz bagaż, pozbieranie intencji, które chcieliśmy zawieźć świętemu Józefowi, potwierdzenie noclegów i można ruszać. Tak naprawdę w nieznane, choć Bogu bardzo dobrze znane.  cdn.