Dlaczego moja? Dlaczego Ukraina, a nie na przykład Kresy? Nie wiem, czy zdołam się wytłumaczyć z tak zatytułowanej relacji z zaledwie dwutygodniowego pobytu na Ukrainie, ale ten tytuł już dość wcześnie pojawił się w mojej głowie. Chyba wtedy, gdy już z Piotrem wracałem za dalekiej podróży i miałem świadomość, że trzeba będzie podzielić się z innymi świadectwem Bożej łaski (bo tak na to patrzę i przyjmuję) pobytu na ukraińskiej ziemi. Wiem, wielu chciałoby powiedzieć: ale to nasze ziemie, tylko nam zabrane. To nasze Kresy. Tak, to prawda. Ale prawdą jest również i to, że obecnie jest to miejsce na ziemi, które Bóg w opatrzności swojej dał narodowi ukraińskiemu, by tam żył, pracował i dążył do zbawienia.

   Dawno, dawno temu miałem marzenia, pragnienia, by pojechać do pracy jako misjonarz na bliżej nieokreślonym Wschodzie. A na wschodzie był wówczas tylko Wielki Brat - ZSRS. Ja dorastałem, zostałem wyświęcony na kapłana. W tym czasie na Wschodzie zaszły zmiany. Myślałem więc, że szybko zrealizują się moje marzenia, by wyruszyć na podbój wschodnich rubieży dla Pana Boga. Niestety, przełożeni (i Pan Bóg również) kazali cierpliwie czekać. Co prawda, kilkakrotnie bywałem na Litwie, ale zasadniczo w celach turystycznych.

   Dlaczego „Moja Ukraina\"? - Bo to moje, pierwsze bezpośrednie, osobiste spotkanie z Tą Rzeczywistością, która była dla mnie spełnieniem dziecięcych pragnień. To moje przeżycia, które pozwoliły mi inaczej myśleć, patrzeć, czuć. Pozwoliły doświadczyć, że tak naprawdę nie ma granicy, jest jeden Kościół, jedna wiara, jeden chrzest.

   16 września zapraszam na spotkanie do kawiarenki, gdzie na żywo będę dzie-lił się świadectwem pobytu na Ukrainie, ilustrując je zdjęciami.  cdn