Z marzeń kilkorga przyjaciół, wsparcia kilku znajomych i zaufania pewnego księdza, zrodził się pomysł, aby z Bożą pomocą dać radość utalentowanym i wrażliwym na sztukę amatorom. Tak powstała idea Przeglądu Teatrów Amatorskich. Gdy trzy lata temu, pisaliśmy plan jak ten „przegląd\" miałby wyglądać, mieliśmy marzenia, aby może kilka grup z najbliższej okolicy chciało do nas przyjechać i pokazać swoje osiągnięcia w naszej parafii. Czy to w ogóle dobry pomysł? Jak to zorganizować? Czy to może się spodobać? Takie i jeszcze inne pytania i wątpliwości towarzyszyły nam, aż do dnia w którym to wszystko się zaczęło.

   Gdy zaproszeni goście zajęli miejsca, zgasły światła, a nasz reżyser dał sygnał że wychodzimy. Wtedy okazało się, że nie ma odwrotu i wszystko w rękach najwyższego. Wyszliśmy na scenę. Tremy nie było. Była niepewność. Wiedzieliśmy jednak, że jest wśród nas ktoś bardzo ważny. Ktoś bez kogo ten cały konkurs nie miałby szans na przeżycie nawet do drugiego dnia scenicznych zmagań. To właśnie Wy, mieszkańcy Małego Kacka, nasza publiczność. W świecie zawodowych artystów po każdej premierze najważniejsza jest pierwsza recenzja. To od niej zależy czy przedsięwzięcie artystyczne jest trafione czy chybione. Czy brawa są wyrazem wdzięczności, czy też cisza wyrazem dezaprobaty. Tutaj w Małym Kacku czekaliśmy na Waszą ocenę. 

   Spektakle tamtego przeglądu już od pierwszego dnia postawiły poprzeczkę bardzo wysoko. W drugim dniu zmagań musieliśmy od nowa zdefiniowaćsłowo „amator\". Prawdziwe doznania artystyczne wzrastały z każdym kolejnym występem. Jaka była ocena? W środę już był wiadomo, że publiczność domaga się ustanowienia swojej nagrody, od siebie, według własnego kryterium, niezależnego od werdyktu jury. Co to dla nas oznaczało? Przede wszystkim to, że jesteśmy Wam potrzebni i że sztuka niejako amatorska, okazała się na tyle prawdziwie pokazana, że znalazła przestrzeń estetycznego istnienia w waszych odczuciach. To zobowiązuje. cdn