Trwa. Oczywiście, że trwa, ale wydaje się, że zbyt długo. Mowa - oczywiście - o podjętym malowaniu naszej świątyni. Prezbiterium udało się odświeżyć względnie szybko, ale to nieco mniejsza wysokość, a i kubatura (w porównaniu z resztą kościoła) zdecydowanie mniejsza. Ponadto przy malowaniu prezbiterium dysponowaliśmy wysięgnikiem koszowym, który jednak też jest rozchwytywany. Wspomniany wcześniej parafianin poczynił dla nas rezerwację tego sprzętu na rozpoczynający się właśnie tydzień. Na razie korzystać musieliśmy z rusztowania, z którego pracuje się trochę trudniej.

    Jesteśmy wdzięczni Bogu za każdego człowieka, który wspiera nas w tym dziele. Nie jest to, oczywiście, praca dla wielu ludzi jednocześnie - stąd może i dobrze, że pojawia się ich (każdego dnia) jedna lub dwie osoby. Na rusztowanie nie może wejść zbyt wiele osób, a pozostałe prace „na dole" są już właściwie ukończone. Zdecydowanie większe pole do popisu istnieje na najwyższym pułapie - chodzi, oczywiście o sufit. W porównaniu ze ścianami, wpija on bardzo wiele farby, a malować trzeba niekiedy trzy i cztery razy, by zniwelować szare pręgi po przemarznięciach. Najbardziej czasochłonnym zajęciem jest jednak malowanie okien witrażowych. Nawet z dołu widać, ile tam elementów, a każdy musi być powleczony nową warstwą farby. Jak dotąd, udało się odświeżyć zaledwie trzy okna i - wczoraj - rozpocząć czwarte, od strony południowej. Liczymy jednak na to, że kolejne dni przywrócą świeżość kolejnym oknom, ścianom i sufitom, co pewnie stanie się łatwiejsze, dzięki wspomnianemu podnośnikowi koszowemu.

   Do pełni szczęścia trzeba będzie jeszcze uporać się z chórem, choć to może będzie nieco łatwiejsze, ze względu na bliższą odległość do sufitu...

   Niemniej jednak po zakończeniu prac malarskich, będziemy chcieli poddać gruntownemu czyszczeniu i konserwacji posadzkę kościoła. Tam przyda się zdecydowanie więcej rąk do pracy, ale specjalne zaproszenie na tę imprezę :) doślemy we właściwym czasie.