Tym razem nie chodzi o ów betonowy, który zastąpiony został lekkim płotem drucianym, ale o ten, który odgradzał podwórze plebanijne od trawników przed plebanią. Był on postawiony przed laty z cegły murowanej na lekką zaprawę. Po obaleniu przylegającego doń garażu ten odcinek ceglanej zapory utracił stabilność. Kolejne przęsła muru nie były zbrojone, skutkiem czego zdążyły popękać. Najgorsza sytuacja była przy metalowej furtce, która podczas większych temperatur klinowała się między słupkami, co powodowało konieczność wyrywania jej dla otwarcia... Groziło to zwaleniem się na otwierającego.

    Dlatego w piątek i sobotę pracowała ekipa parafian, którzy skrzyknęli się telefonicznie i rozebrali niebezpieczną konstrukcję, a następnie postawili płot nowy, betonowy, ale za to stabilny, który - daj Boże - będzie mógł bezpiecznie pełnić swą funkcję przez wiele lat. Bóg zapłać!

   Nie po raz pierwszy wspomniana akcja wielkopostna przeprowadzona została w naszej wspólnocie przez członków PZ Caritas. Z informacji przez nich przesłanych wynika, że w tym roku rozdysponowano w naszym kościele 200 skarbonek Jałmużny Wielkopostnej. Do kosza ustawionego przy stole ze święconką w Wielką Sobotę wróciło 63, których zawartość zamknęła się kwotą 1952 zł. Pieniądze te zagospodarowane zostaną przez parafialną Caritas na wsparcie ubogich parafian - zwłaszcza osób samotnych.

   Przy tej okazji warto przypomnieć, że każda złotówka wrzucona do skarbony św. Antoniego, również zasila konto PZ Caritas. Dzięki temu jego członkowie wciąż mogą wspierać ubogich. Wszystkim za ofiarność w tym zakresie składamy serdeczne Bóg zapłać. 

   To, które odbyło się w minioną środę, miało cel bardzo konkretny: chodziło o to, by rozważyć głosy parafian zawarte w pokolędowej ankiecie. Wobec oczywistej niemożliwości analizowania wszystkich głosów na jednym posiedzeniu rady, wcześniej zebrała się grupa robocza dla pogrupowania niejako przeróżnych uwag. Ankiet nie wróciło zbyt wiele - ostatecznie było ich (łącznie z internetowymi) 81. Zawierały one czasem bardzo cenne uwagi, innym zaś razem były (delikatnie mówiąc) kontrowersyjne. Co do niektórych z nich podjęto decyzje od razu, do innych będziemy wracać podczas kolejnych spotkań rady, ale wszystkie z nich będą wymagały osobnego omówienia na łamach naszego parafialnego biuletynu. Niekiedy bo-wiem postulowano podjęcie działań od lat funkcjonujących, jak na przykład zorganizowanie letniego wyjazdu z dziećmi w góry... Ale były też bardzo cenne propozycje, które - być może - są w stanie poprawić gorliwość i oddanie Bogu naszych parafian. O to przecież chodzi. Postaramy się więc w kolejnych numerach niniejszego pisemka odnieść się do przesłanych sugestii. Wszystkim za odzew dziękujemy i zapraszamy do konkretnej współpracy. 

   Ta pora roku zawsze jest wyczekiwana - niezależnie od tego, czy zima była sroga czy też łagodna. Wiąże się ona jednak z koniecznością porządkowania ulic, chodników i zieleni przydomowej. Nie inaczej jest z terenem przykościelnym. A ważne to jest szczególnie w perspektywie Świąt Wielkanocnych... Dobrze, że mamy znającego się na rzeczy pana kościelnego, który sam dba o takie rzeczy i... ma kolegów gotowych na każde wezwanie, gdy tylko chodzi o piękno domu Bożego i jego otoczenia. W takim właśnie składzie w minionym tygodniu uporządkowali oni przykościelne trawniki wykorzystując do tego urządzenie zwane wertykulatorem, użyczone zresztą przez innego parafianina, mającego wypożyczalnię tego typu sprzętu i już niejednokrotnie ratującego nas w potrzebie różnego rodzaju maszynami ogrodniczymi czy budowlanymi. Tak więc trawniki wokół kościoła zostały - jak to się mówi - napowietrzone, korzenie traw poprzerywane, wydobyty na powierzchnię materiał został zagrabiony i zutylizowany. Co prawda czeka nas jeszcze nawiezienie czarnej ziemi na niektóre przerzedzone trawniki, zwłaszcza od strony wschodniej kościoła i posianie nowej trawy, ale to dopiero po uroczystościach I Komunii i bierzmowania. 

 Oczywiście, przeżywamy je co roku i nie ma w tym nic nadzwyczajnego. Pocieszające jest jednak to, że do posług w tych dniach, do podejmowania różnych zadań zjawiają się nowi ludzie. Poproszeni o wsparcie, nie odmawiają. Zauważyć więc należy scholę wypełniającą polifonicznymi głosami naszą świątynię. (Nie robi się tego z marszu - konieczne były liczne próby.) Osoby do czytań, śpiewania psalmów, służba liturgiczna pod przywództwem niezawodnego Bazylego, dzieci pełniące dyżury przy Grobie Pańskim w strojach żołnierzy rzymskich, ministranci adorujący w ciszy oraz wierni, z trudem usiłujący zachować anonimowość, a zapewniający towarzystwo Panu Jezusowi po kilka razy dziennie i to w mierze większej niż postulowana przez Pana godzina...

   Przyzwyczailiśmy się do tego, że dekoracja Grobu przygotowywana jest przez panów, których grono w tym roku się zmniejszyło, ale tym bardziej jesteśmy im wdzięczni. Wszystkim za wszystko Bóg zapłać! 

   W minioną środę odbyło się kolejne spotkanie Rady Duszpasterskiej. Tym razem dotyczyło ono zbliżającego się Triduum Paschalnego. Wiadomo, że już owe dni - poczynając od ceremonii W. Czwartku - są już faktycznie świętami Paschalnymi. To bez wątpienia najważniejsze dni w liturgii całego roku kościelnego. I właśnie dlatego muszą one być jak najlepiej przeżyte, ale by tak się mogło stać, liturgia tych dni musi być jak najlepiej przygotowana. Oczywiście, że główny ciężar posług spada na ministrantów i lektorów. Chodzi jednak o to, by włączyć jak najszerszą reprezentację całej parafii do czytań, śpiewów czy procesji darów ofiarnych. Stąd przedstawiciele poszczególnych grup parafialnych, podczas wspomnianej rady - wysuwali kandydatury swoich członków do poszczególnych posług.  

  Nie chodzi tu jednak o zwykłe walory estetyczne - o to, by się nie jąkać przy czytaniu albo nie fałszować w śpiewie. Rzecz polega na tym, aby przekazywane treści głęboko w sobie przeżyć i we wspólnej modlitwie porwać wszystkich obecnych w kościele ku Panu Bogu. To zaś nie jest rzeczą łatwą.

    Dlatego konieczne jest odpowiednie przygotowanie. Nawet najlepszy lektor nie powinien „z biegu\" podchodzić do czytania tekstów liturgicznych (wszak to Słowo Boże), a choćby i najpobożniejszy chrześcijanin nie może podejść do modlitwy wspólnotowej, gdyby chciał prezentować w niej siebie. Mamy nadzieję, że wybrana reprezentacja pomoże nam dobrze przeżyć ten czas. 

 Ojciec Święty Franciszek w czerwcu 2015 r. wydał encyklikę pt. Laudato si (Pochwalony bądź). Okrzyknięto ją encykliką ekologiczną. Co prawda tę problematykę traktuje papież bardzo szeroko od strony materialnej i duchowej, dlatego zaczęto mówić o ekologii integralnej, ale - istotnie - wychodząc od tekstu Czyńcie sobie ziemię poddaną, stwierdza również, że niszczenie środowiska przyrodniczego traktować należy jako zamach na dzieło Stwórcy.   Nie wiem, czy oddolna inspiracja, wsparta przez Radę Dzielnicy tam właśnie znalazła swoje źródło, dość, że skierowano zaproszenie do mieszkańców dzielnicy (a więc i parafii), by wspólnie uprzątnąć najbliższy teren. Na pierwszy ogień poszedłby teren skarpy przy ul. Olkuskiej - od ulicy Łęczyckiej w stronę ul. Lipnowskiej. Termin: 10.04. o godz. 17.00 i 13.04. o godz. 10.00. Zaproszenie przesłał Sebastian Jędrzejewski Radny Miasta Gdyni.  

   Nie jest to już nowością. Od wielu przecież lat gros naszych sióstr i braci trwa na modlitwie w intencji obrony poczętych, a nienarodzonych dzieci. Jest to jeden i to bez wątpienia najważniejszy środek ratowania zagrożonych aborcją przedstawicieli naszego gatunku. Działania społeczne i prawne też mają wielkie znaczenie, ale - jak czytamy w psalmie 127. - Jeżeli Pan domu nie zbuduje, próżno trudzą się ci, którzy go wznoszą. / Jeżeli miasta Pan nie strzeże, daremnie czuwają straże. Ta modlitwa, zanoszona przez dziewięć miesięcy każdego dnia, Tworzy fundament działania dla owych pozostałych.

    W miniony poniedziałek w naszym kościele podczas Mszy św. sprawowanej przez ks. Piotra przyrzeczenie Duchowej Adopcji Dziecka Poczętego złożyło 25 osób. Wierzymy, że tyle istnień może zostać ocalonych przed śmiercią. Pewnie mogło być więcej, ale dziękujmy Bogu i za tych. 

   Przed tygodniem zakończyły się nasze parafialne rekolekcje wielkopostne i rozpoczął się czas szkolnych rekolekcji, które porównać można do manewrów woskowych. I wcale nie chodzi tylko o odniesienie do ćwiczeń wojskowych, ile raczej do prawdziwych działań wojennych w sferze duchowej - kto będzie Panem mojego serca, serca dzieci i młodzieży?

    W poniedziałek, pierwszego dnia zmagań pomagały nam w odkryciu Miłości Ojca Niebieskiego pani Anna Czerwińska - Rydel, która pisze piękne książki dla dzieci o wielkich Polakach oraz Monika Łosowska psycholog, redaktor  Małego Pielgrzyma, matka ośmiorga dzieci. Niełatwe jest głoszenie świadectwa do tak licznej gromady niespokojnych dzieci, lecz wierzę, że Bóg zasiał ziarno dobra w sercach młodych chrześcijan.

   We wtorek prawdziwa „bomba\\\". Odwiedził szkołę Tomasz Łosowski, mąż pani Moniki, który przyjechał ze swoim narzędziem pracy - perkusją. Było głośno (dla niektórych nauczycieli aż za głośno), ale dzieci z uwagą słuchały jak budować relacje w rodzinie. Drugą niespodzianką w tym dniu była Diakonia Tańca ze Wspólnoty Radości Paschalnej z Obłuża, która nas uczyła modlitwy i wielbienia Boga przez taniec. Najbardziej podobało się to najmłodszym i najstarszym uczniom z naszej trzynastki.

   Ostatni dzień rekolekcyjnych ćwiczeń to czas świadectwa Piotra Dąbrowskiego z Gdańska, który opowiadał, jak stara się być dobrym ojcem. Nie było mu łatwo wobec licznej grupy dzieci, ale - jak sam powiedział - wierzy w dobre owoce spotkania. Pięknym, najważniejszym punktem rekolekcji była uroczysta Msza święta na zakończenie. Liturgia przygotowana przez dzieci pozwoliła nam wszystkim doświadczyć przemieniającego spotkania z Bogiem. Otrzymane pamiątki - różańce i listy od Boga pomogą młodym chrześcijanom żyć w bliskiej relacji z Jezusem.

   Dziękujemy wszystkim, którzy w jakikolwiek sposób pomagali nam przeżyć owocnie ten czas duchowych zmagań. Szczególnie dziękujemy Pani Oli za przygotowanie i prowadzenie śpiewów (co wcale nie jest takie proste) oraz szczególne słowa wdzięczności kieruję do osób, które „walczyły\\\" duchowo trwając na adoracji Pana Jezusa w Eucharystii. Bóg zapłać! 

   Tak może to na dzień dzisiejszy wyglądać, bo dorośli są już po tym rodzaju duchowych ćwiczeń, a uczniowie naszej trzynastki dosłownie w przededniu.

    Czy zmiana terminu ich rozpoczęcia była ruchem właściwym? Wydaje się, że tak, bo Środa Popielcowa - pierwszy dzień ich trwania - zgromadziła, jak zwy-kle, wiele osób na wszystkich czterech Mszach świętych. Wydawało się, że przesunięcie godzinowe spotkań rekolekcyjnych na godzinę 10.00 oraz 19.00 zgromadzi więcej wiernych... Tu, zdaje się, nie możemy cieszyć się spodziewanym wzrostem frekwencji. Zawsze to szkoda, bo poddanie się nabożnej refleksji, zarówno podczas homilii jak i w czasie nabożeństw, zawsze otwiera nasze serca dla Boga. Oby to, co przeżyliśmy w tym czasie, było owocne.