Tak to zwykle bywa, że gdy dzieją się rzeczy dobre, to diabeł się wścieka... Na przykład wczorajsza uroczystość pierwszokomunijna... Wydawało się, że wszystko przygotowane zostało tak, jak to było możliwe w aktualnych warunkach: dzieci zostały podzielone na sześć grup, aby nie przekroczyć dozwolonych limitów. Aby jak najbardziej rozproszyć ewentualnych gości na przestrzeni naszej świątyni, pomyśleliśmy o udostępnieniu chóru, który też liczy niemało metrów. Problem polegał jedynie na słabym nagłośnieniu tej przestrzeni. Jednak dzięki pomocy miejscowego elektronika oraz drugiego pana, udało się tam zainstalować odrębny wzmacniacz z odpowiednio rozmieszczonymi nowymi kolumnami, by w każdym kącie była dobra słyszalność.  

   Każdy wie, że lepiej być młodym i zdrowym niż starym i chorym... Jakiż jednak możemy mieć na to wpływ poza powtarzanym do znudzenia dbaniem o siebie? Poza tym, owo dbanie o siebie nie jest przecież panaceum na wszystkie bolączki i dolegliwości, a zwłaszcza na dopadające ludzi choroby. 

 Myślę o tym wspominając naszych parafian, głównie panie, które przed ponad jedenastu laty skwapliwie podejmowały różne propozycje, włączając się w kolejne grupy i wspólnoty, z których jedne istniały już nieformalnie, inne zaś dopiero powstawały. Usłyszałem wówczas: Dwadzieścia lat za późno na to wszystko! Co, my - stare, będziemy mogły pomóc? Okazało się, że wiek nie ma tu nic do rzeczy. Ileż wspaniałych inicjatyw, działań, modlitw, adoracji, pielgrzymek zrealizowało się w tym czasie. Niemal nie do wiary. Jednak przed czasem uciec się nie da. Osoby, które wciąż jeszcze  mają tyle energii i zapału, pomysłów i chęci - wbrew temu jak przedstawiać je chce, opisywana przez ks. Wojtka, reklama - nie nadążają za własnymi wizjami i projektami. Pani Pelagia na przykład, która już od dziesięciu lat wzorowo pełni funkcję przewodniczącej Koła Misyjnego, już od długiego czasu delikatnie przypomina, że trzeba by kogoś młodszego... Przecież jest wielu młodych. No, niewątpliwe, ale bardzo często są to ludzie zabiegani, zapracowani i pewnie nawet nie myślący o tym, aby włączyć się w jakieś istniejące już dzieło lub coś nowego proponować. 

   Nękany wyrzutami sumienia, w odniesieniu przede wszystkim do owych osób doświadczonych wiekiem i chorobami, które w obecnej sytuacji wspierają misje - być może najskuteczniej w swojej historii, bo nie tylko modlitwą, ale też cierpieniem - postanowiłem wprost zwrócić się z prośbą do kilku osób chodzących do naszego kościoła, co do których spodziewałem się, że nie spotka mnie odmowa. I tak rzeczywiście się stało. Na początek pozytywnie odpowiedziało pięć osób, które zasilą wspomniane Koło Misyjne i już wygląda na to, że strzał nie był chybiony. Odbyło się pierwsze, nieformalne spotkanie, podczas którego obecne panie (bo na razie to tylko niewiasty...) usłyszały o sposobach wspierania misji przez dotychczasową ekipę, ale już rozważały sporo nowych propozycji, którymi w najbliższym czasie podzielą się na łamach niniejszego biuletynu. Jak się wydaje, możliwości wspierania misji jest dziś więcej niż kiedyś, a ewangelizacja to przecież obowiązek wszystkich ochrzczonych.  

 Dlatego musi radować fakt, że obok nobliwych, zasłużonych pań, wypróbowanych w wieloletnim trudzie wspierania dzieła ewangelizacji narodów, miejsce swoje znalazły ich młodsze siostry, które - nie zaniedbując dawniejszych metod - będą miały możliwość wprowadzania w życie czegoś nowego i włączania w to dzieło kolejnych osób. To ma być owa szczypta wigoru, albo - jak kto woli, bardziej biblijnie - zaczyn, czy kwas, który całe ciasto zakwasza. Oby ta łaska stała się udziałem jak największego kręgu osób, oby wszyscy poczuli się odpowiedzialni za kształt Chrystusowej wspólnoty - nie tylko na Małym Kacku!

    W tym wypadku chodzi konkretnie o rodzinę parafialną. Jak to dobrze, że mamy w niej różnych fachowców! Od pewnego czasu jeden z naszych parafiansystematycznie naprawia reflektorki oświetlające stacje Drogi Krzyżowej, dostarczając po trzy sztuki i zabierając wymienione. Chodzi o ujednolicenie promienia i barwy świecenia dla wszystkich.

   Z kolei wczoraj pan hydraulik przyniósł i zamontował nową baterię do umywalki znajdującej się w zakrystii. W związku zaś z defektem przekazu obrazu z komputera pani Organistki do rzutnika w prezbiterium, kto inny przygotował komputer poleasingowy, który z kolei kto inny próbował wczoraj skonfigurować i stworzyć inne połączenie obu urządzeń. W chwili pisania tej notatki efekt jeszcze nie był znany, ale wdzięczni jesteśmy ogromnie. Wszystkim.     

   Co prawda, już ogłaszaliśmy ten konkurs, ale okazało się, że w warunkach konkursu zabrakło jakichś parametrów technicznych, bardzo istotnych do wykonania zadania. Przypomnijmy więc i dopełnijmy właściwymi danymi.
   Twórcy naszego parafialnego kalendarza ogłaszają konkurs fotograficzny pod tytułem Najpiękniejsze zakątki Małego Kacka. Chodzi o nadsyłanie osobiście wykonanych zdjęć, prezentujących piękne miejsca na terenie naszej parafii i dzielnicy. Najpiękniejsze ozdobią przyszłoroczny kalendarz, a pozostałe zawisną na wystawie w naszej świątyni.
   Prosimy o przesyłanie zdjęć do dnia 30 czerwca br. mailem (jako załącznik, link lub wetransfer na adres mkack@diecezjagdansk.pl Można też przekazać je na pendrive.
   W opisie zdjęcia (nie na samym zdjęciu...) powinna znaleźć się informacja
o miejscu jego wykonania i kto jest autorem zdjęcia.
   Wymagania techniczne:
*    plik jpg, tiff lub png
*    rozdzielczość 300 dpi
*    wielkość, przy dłuższym boku zdjęcia (30cm) min. 3500 px
   Nadesłanie zdjęć jest równoznaczne ze zgodą autora na jego publikację (wystawa, druk, internet)
   Kontakt: 606 136 099

   W niedzielę Chrztu Pańskiego, rozważając wagę znaku, jaki zostawił nam Pan Jezus, najpierw samemu poddając się obrzędowi Chrztu świętego, a następnie ustanawiając ten sakramentalny, mający moc odpuszczania grzechów znak oraz fakt, że sam o sobie mówił iż jest Źródłem wody żywej, wytryskującej ku życiu wiecznemu, zwracaliśmy uwagę na wartość i znaczenie wody święconej, której zostaliśmy praktycznie pozbawieni z chwilą rozpanoszenia się pandemii. A przecież ma ona ogromne znaczenie dla tych, którzy z wiarą kropią się wodą święconą, stosując przy tym znak krzyża świętego i obudowując ten znak modlitwą.
   Jak długo można żyć bez wody? Jak długo można żyć bez wody święconej? Owszem, napływało wiele ofert od różnych producentów automatycznych kropielnic, ale ich cena oscylowała wokół półtorej tysiąca... Na szczęście znaleźli się panowie, którzy, wykorzystując zakupione dozowniki do płynów odkażający, zamontowali nad istniejącymi już kropielnicami owe automaty i mamy odtąd bezdotykowe kropielnice. I nie pozbywamy się tak potrzebnej wody święconej. W ten sposób udało się sporo zaoszczędzić, bo (licząc jedynie koszty materiałowe) jedna kropielnica kosztowała poniżej 200 zł. Bóg zapłać!

   Twórcy naszego parafialnego kalendarza ogłaszają konkurs fotograficzny pod tytułem Najpiękniejsze zakątki Małego Kacka. Chodzi o nadsyłanie osobiście wykonanych zdjęć, prezentujących piękne miejsca na terenie naszej parafii i dzielnicy. Najpiękniejsze ozdobią przyszłoroczny kalendarz, a pozostałe zawisną na wystawie w naszej świątyni.

   Prosimy o przesyłanie zdjęć do dnia 30 czerwca br. mailem (jako załącznik, link lub wetransfer na adres mkack@diecezjagdansk.pl

   Można też przekazać je na pendrive.

   W opisie zdjęcia (nie na samym zdjęciu...) powinna znaleźć się informacja o miejscu jego wykonania i kto jest jego autorem.

   Wymagania techniczne: plik jpg, tiff lub png o rozdzielczości 300 dpi, wielkość nie mniejsza niż 1 Mb.

   Nadesłanie zdjęć jest równoznaczne ze zgodą autora na jego publikację (wystawa, druk, internet)

   Kontakt: 606 136 099

    Grupa Charytatywna Samarytanie składa serdeczne podziękowania wszystkim wspierającym jej działania. To druga już działająca w naszej parafii grupa, obok Parafialnego Zespołu Caritas, która za cel obrała sobie pomoc potrzebującym. 

    Bezpośrednim impulsem do jej powstania była pandemia. Już w kwietniu udało się dotrzeć do kilkudziesięciu parafian, którzy potrzebowali pomocy w początkowym okresie tego trudnego czasu. Również teraz, w okresie przedświątecznym, dostarczyliśmy kilkadziesiąt paczek żywnościowych oraz - wspólnie z Caritas - ponad pięćdziesiąt Aniołków z prezentami dla najmłodszych.  

   Święta zbliżają się wielkimi krokami - dziś już trzecia niedziela czasu adwentowego. Wiele osób pyta o charakter tegorocznych kolęd, choć prawdopodobnie do wszystkich dotarła już informacja o odwołaniu ich przez administratora apostolskiego dla naszej archidiecezji, ks. bpa Jacka Jezierskiego.

   Aby uciąć wszelkie spekulacje na ten temat, już zapowiadamy, że w tym roku tradycyjnych wizyt duszpasterskich nie będzie. Na pytania, dotyczące możliwości indywidualnego zaproszenia do konkretnych domów, również odpowiadamy: nie.  

   Tak Siostra Benedykta, dominikanka z Kłodzka, za-tytułowała swoje refleksje o Kurtynie. Poniżej jedynie fragment. Całość na blogu: zakonnicabezprzebrania.blogspot.com/2020/12/powiewcool-tury-dziekujeci-kurtyno.html  

  Przeżywamy dziś XXI Dzień Pomocy Materialnej Kościołowi na Wschodzie organizowany przez Zespół Pomocy Kościołowi na Wschodzie przy Konferencji Episkopatu Polski. Celem tego dnia jest duchowe i materialne wsparcie Kościoła katolickiego w krajach Europy Wschodniej i Azji Środkowej: na Białorusi, Litwie, Łotwie, Estonii, Ukrainie, Rosji, Mołdawii, Armenii, Gruzji, Kazachstanie, Tadżykistanie, Kirgizji i Uzbekistanie. Tym razem, z powodu mnogości różnych zbiórek w ostatnim czasie, nie wystawiamy puszki na ten cel, ale ze środków parafialnych przekażemy na wsparcie Kościoła na Wschodzie datek proporcjonalny do lat wcześniejszych.   Prezentujemy natomiast list ks. Piotra Zaremby, który przed kilkoma dniami przesłał do naszych Parafian.