Ten wymaga nieustannej pielęgnacji. Dzięki Bogu są w naszej wspólnocie osoby zatroskane o stan przykościelnych trawników i klombów. W miniony czwartek trzech panów, zaprawionych w bojach, w kilka godzin uporało się z koszeniem trawników nie tylko przy kościele ale i przy plebanii. Jesteśmy ogromnie wdzięczni.

   Wdzięczność naszą kierujemy też w stronę pani, która wciąż dba stan ukwiecenia przykościelnych klombów. Niestety, pojawiają się wciąż trudności. Chodzi przede wszystkim o dziki, którym zbyt często podobają się wyniki pracy naszej kwiaciarki. Niszczą trawniki, wykopują kwiaty, nieustannie wywracają bukszpany do góry korzeniami. Jedyną na to radą jest założenie bramy wjazdowej, która zamówiona została przed sześcioma tygodniami. Zgodnie z umową powinna być już u nas... Miejmy nadzieję, że zostanie dowieziona po niedzieli. Jeśli tylko to nastąpi, poprosimy panów, niejednokrotnie sprawdzonych w tego typu pracach, o pomoc przy montażu zarówno bramy głównej jak i małych furtek od strony północnej i południowej. Oczywiście, nie byłoby dobrze bronić dostępu do pracy również innym, którzy chcieliby się przyłączyć do tego dzieła...

   Przy okazji wypada podziękować tym spośród parafian, którzy dbają o stan ukwiecenia w kościele - zwłaszcza przy bocznych ołtarzach oraz wymieniającym kwiaty w donicach przy kościele.

    Wierzący człowiek nawet nie powinien poszukiwać innego wyjaśnienia doświadczanego dobra jak Boże  kierownictwo, które porusza serca dobrych ludzi do działania.

   W taki właśnie sposób pewien pan przekazał nam kuchenkę gazowo - elektryczną, którą z kolei inny pan (posiadający odpowiednie uprawnienia) wczoraj podłączył, ustawiając w miejsce bardzo już starej kuchenki z niesprawnym piekarnikiem i jedynie dwoma czynnymi palnikami. Odtąd wszyscy korzystający z kuchenki przy dużej sali pod plebanią, będą mogli nareszcie bez stresu gotować a nawet dokonywać wypieków.

   Ale to nie wszystko. Wczoraj bowiem znalazł się ktoś, kto oczyścił rynnę na dachu plebanijnym od strony wschodniej. Ponadto (tym razem inny człowiek) pozamiatał obejście wokół plebanii, a wczoraj przy pomocy karchera oczyścił schody plebanijne i poliwęglanowy daszek nad owymi schodami. Niech dobry Bóg wynagrodzi ich życzliwość. 

   Wszyscy pamiętamy starą, zieloną bramę w płocie od wschodniej strony plebanii, czyli od starej szkoły. Wmontowana w stary, betonowy płot z pewnością nie była ozdobą terenu. Gdy na skutek zamiany terenu z miastem zniknęły stare płoty od strony północnej, a później rozpoczęła się budowa Biedronki, każdy mógł wejść na teren plebanii. Inwestor zdecydował się na postawienie lekkiego płotu na granicy działek: parafialnej i biedronkowej. Gdyby tego nie zrobił, musielibyśmy to wykonać my sami, a to kosztowałoby co najmniej dziesięć tysięcy złotych. Za to więc jesteśmy wdzięczni Bogu.

   Wciąż pozostała jednak kwestia ziejącej dziury w płocie, właśnie od strony starej szkoły. W tej sprawie Pan Bóg również pobłogosławił i sprawdzona ekipa fachowców z naszej parafii w minionym tygodniu pospawała nową bramę wjazdową, a wczoraj ją zamontowała. Co prawda potrzeba jeszcze powtórnego pomalowania jej i wypełnienia siatką, ale najważniejsze zostało już wykonane. Przy okazji wstawiono jeszcze dwa nowe przęsła. Pozostanie jeszcze w jakiejś, nie dającej się przewidzieć przyszłości, powyciągać stare, betonowe przęsła ostatniego fragmentu płotu i zastąpić je lekkimi panelami z drucianej siatki. Na to trzeba będzie jeszcze trochę poczekać. 

   W czasie pandemii wielu z nas znalazło się w zupełnie nowej sytuacji. Zwykle jest to większa porcja czasu do zagospodarowania. Skutkiem tego są między innymi figury św. Tereski od Dzieciątka Jezus oraz św. Stanisława Kostki, które długo czekały na zapleczu, aby stanąć wreszcie na drewnianych półeczkach w kaplicy adoracji. Plan taki był już od dawna, ale jakoś czasu nie starczało. Teraz już tam są będą zachęcały do modlitwy i zawierzenia Panu Bogu.

   Druga sprawa była już poważniejsza. Chodzi o choinki, na które już od długiego czasu patrzyliśmy z lękiem. Opinie pytanych ogrodników były jednoznaczne: to jakaś choroba, która dotyka świerki na tym terenie - po prostu usychają. Dwie z nich, stojące przy kapliczce Matki Bożej z Nazaretu, tworzyły wątpliwą ozdobę. Dlatego należało się ich po prostu pozbyć, a miejsce to niebawem zajmą drzewka tujowate, na wzór stojących tuż obok - od czasu po-wstania kapliczki

 5 kwietnia 1970 roku odszedł do Pana nieodżałowany do dziś ks. Robert Rompa, powojenny proboszcz naszej parafii, budowniczy kościelnej wieży, kościoła Podwyższenia Krzyża na Witominie oraz naszej nowej świątyni, z której korzystamy do dziś. Był autorem i realizatorem wielu inicjatyw duszpasterskich oraz działań czysto społecznych, pomagał wielu parafianom (i nie tylko) w trudnych sytuacjach. Jego pogrzeb był wielką manifestacją wiary, a jednocześnie miłości i przywiązania do człowieka, który był dla tej wspólnoty dobrym gospodarzem, troskliwym ojcem dla wszystkich wiernych i gorliwym kapłanem.

    Pięćdziesiąta rocznica śmierci była idealną okazją, by uczcić pamięć tego kapłana i pomodlić się w jego intencji. Planowane było zaproszenie ks. prałata Stanisława Cieniewicza z kazaniem na przyszłoniedzielną sumę. Miało być świątecznie i uroczyście...

    Msza św. oczywiście zostanie odprawiona, ale przy udziale zaledwie pięciu osób. Prosimy więc o szczególną modlitwę o wieczny pokój dla tego duszpasterza. Samą uroczystość trzeba będzie przenieść na lepszą okazję. 

Duchowa Adopcja Dziecka Poczętego

formuła przyrzeczenia 

 Najświętsza Panno, Bogarodzico Maryjo, wszyscy Aniołowie i Święci, wiedziony(a) pragnieniem niesienia pomocy w obronie nienarodzonych, postanawiam mocno i przyrzekam, że od dnia 25 marca 2020 roku, w Uro-czystość Zwiastowania NMP biorę w duchową adopcję jedno dziecko, którego imię Bogu jest wiadome, aby przez 9 miesięcy każdego dnia modlić się o uratowanie jego życia oraz o sprawiedliwe i prawe życie po urodzeniu.

Postanawiam:odmówić codzienną modlitwę w intencji nienarodzonego

codziennie odmówić jedną dziesiątkę różańca

(można też powziąć dodatkowe postanowienia)

Modlitwa codzienna w intencji nienarodzonego   Panie Jezu, za wstawiennictwem Twojej Matki, Maryi, która urodziła Cię z miłością, oraz za wstawiennictwem św. Józefa, człowieka zawierzenia, który opiekował się Tobą po narodzeniu, proszę Cię w intencji tego nienarodzonego dziecka, które duchowo adoptowałem, a które znajduje się w niebezpieczeństwie zagłady. Proszę, daj rodzicom miłość i odwagę, aby swoje dziecko pozostawili przy życiu, które Ty sam mu przeznaczyłeś. Amen. 

   Nie jest łatwo podejmować trudne decyzje w krótkim czasie i to z maksymalnym ograniczeniem błędu. Dlatego w trybie natychmiastowym zorganizowaliśmy wczoraj spotkanie kilku osób, rekrutujących się z grup parafialnych, aktywnie zaangażowanych w życie naszej wspólnoty, a wśród nich jednej pani doktor. Po naświetleniu przez nią sprawy od strony medycznej, opierając się na wytycznych Episkopatu Polski, naszego arcybiskupa i władz państwowych, pojęliśmy decyzje opisane w komunikacie. Po opracowaniu go od strony edytorskiej w formie plakatu oraz małej ulotki, zostały one natychmiast wydrukowane na parafialnej kserokopiarce, a uczestniczący w spotkaniu podjęli się rozniesienia plakatów do miejscowych sklepów, a ulotek do domów naszych parafian. Większość prawdopodobnie znalazła je w skrzynkach na listy. Nie udało się to w nowych, zamkniętych osiedlach. Bóg zapłać za wsparcie. Działajmy wspólnie i módlmy się. 

   Dzięki Bogu od lat mamy możliwość wyświetlania tekstów pieśni liturgicznych (i nie tylko) za pomocą rzutników multimedialnych, które - z powodu ich wieku, oba mają bowiem już ponad dziesięć lat - wykorzystujemy naprzemiennie. To znaczy: gdy jeden ulega awarii, korzystamy z pomocy jednego z parafian, który niejednokrotnie udowodnił, że jest w stanie dokonać każdej naprawy. Awarie jednak są coraz częstsze, a wydolność sprzętu - co niejednokrotnie widać na ekranie - coraz słabsza. Myślimy więc o innym sposobie projekcji obrazów, konkretnie chodzi o powieszenie monitrów na filarach, które będą mniej podatne na prześwietlanie promieniami słonecznymi. Póki co jednak jesteśmy w stanie spłacania naszych długów i dlatego staramy się reanimować istniejący sprzęt. Ostatnio uległ awarii system tansmisji między chórem a rzutnikiem. Tym razem poprosiliśmy o pomoc jednego z młodych elektroników, który zdiagnozował problem, zakupił nowe transmitery i na nowo skonfigurował.

    Niech Pan Bóg wynagrodzi tę dobroć, a tymczasem będziemy się zwracali z prośbą do naszego specjalisty od rzutników o naprawę tego, który obok pożądanych tekstów wyświetla dodatkowo jakąś trudną do odgadnięcia konstelację... 

   W minioną środę odbyło się pierwsze w tym roku spotkanie Rady Duszpasterskiej, nakierowane głównie rozpoczynający się czas Wielkiego Postu. Wielki Post rozpoczniemy od rekolekcji, które mają nas wprowadzić w jak najlepsze przeżycie tego czasu. 

    Wiemy, że każdego roku dzieci przygotowują się do przyjęcia I Komunii św. Różnie bywało to w różnych okresach - czasem odbywało się to w klasie trzeciej, potem w drugiej, ostatecznie znów jest to trzecia klasa. Rodzice w większości też są przekonani, że jest to lepsze rozwiązanie. W klasie drugiej czytanie czy pisanie czegokolwiek przychodzi dzieciom z trudnością - rok później łatwiej sobie z tym radzą. Poza tym jest to też kwestia większej dojrzałości. W tym wieku jeden rok znaczy bardzo dużo. Owszem, ale kluczową sprawą jest jednak kwestia formacji rodzinnej. To tam odbywa się, albo powinna się odbywać największa praca duchowa. Nie chodzi przy tym o samo wkuwanie prawd katechizmowych, modlitw czy przykazań. O wiele ważniejsze jest praktykowanie wspólnej modlitwy rodzinne, chodzenie do kościoła na Mszę św., widok rodziców przystępujących do spowiedzi i Komunii św. itd.