... a inni się podlą. - Słyszałem to niejednokrotnie z ust pani Stefanii, kiedy po raz kolejny wychodziła na jaw jakaś ludzka niegodziwość.

   W czwartkowy wieczór doszło do nieszczęścia u naszych parafian. W domu przy ul. Łowickiej wybuchł pożar. Dom nie nadaje się do ponownego zasiedlenia. W momencie pisania tej notatki, nie znamy jeszcze pełnej oceny zniszczeń. Wiadomo jednak, że tam  będzie potrzeba wszystkiego. Z pozyskanych informacji wynika, że dom nie był własnością mieszkających tam ludzi. Na chwilę obecną znaleźli tymczasowe schronienie, ale trauma trwa. Skoro nie wiadomo, gdzie będą mieszkali, nie wiadomo też, co konkretnie będzie im potrzebne - łóżka, tapczany, szafy, ubrania? Tego póki co nie wiemy, ale zawsze przydadzą się pieniądze. Dlatego postanowiliśmy, że w niedzielę odpustową członkowie naszych grup charytatywnych (którzy i tak planowali zapraszać po Mszach św. przedpołudniowych do namiotu, ustawionego przed kościołem, na kawę, herbatę i ciasto) w tymże namiocie będą zbierać ofiary na wsparcie pogorzelców. Akcję tę nazwaliśmy Ciasto od serca. Ofiara z każdego zakupionego ciastka - niezależnie od tego, czy spożytego na miejscu, czy zabranego do domu - przeznaczona będzie na wsparcie dla pogorzelców. Tyle można zrobić na tę chwilę. Gdy poznamy więcej szczegółów i bardziej konkretne potrzeby, skonkretyzujemy działania i podamy, co jest najistotniejszą potrzebą poszkodowanych.

   Już jakiś czas temu informowaliśmy o wykonaniu przez stolarza nowych ram do stacji Drogi Krzyżowej w naszym kościele. Nie trzeba być specjalistą, aby dostrzec opłakany stan nie tylko drewnianych ram, ale i samych obrazów, które w nich są osadzone. Zawdzięczamy je Wacławowi Szczeblewskiemu, powojennemu dyrektorowi Liceum Plastycznego w Gdyni. Mają więc one swoją wartość (już) historyczną, ale i sentymentalną. Ponadto wystarczy uświadomić sobie, jak wiele osób modliło się przy tych obrazach i wyobrazić, jak wiele łask uprosili dla siebie, czy swoich bliskich. To w pewnym sensie relikwia.

   Już po raz ósmy proponujemy kalendarz parafialny, w wersji tradycyjnej - do powieszenia na ścianie, lodówce lub innym widocznym miejscu. Oprócz kalendarium, a w nim ważnych w roku dat, świąt i wydarzeń, towarzyszyć nam będą tradycyjnie myśli Czcigodnego Sługi Bożego ks. Franciszka Blachnickiego. Sentencje ponadczasowe, warte przemyślenia i wdrożenia w naszą codzienność.
   Motywem przewodnim edycji 2023 są słoneczniki - symbol Ukrainy. To nasz gest solidarności z wyniszczanym wojną krajem, by pamiętać o jego mieszkańcach, naszych sąsiadach (oddalonych zaledwie o kilka godzin jazdy samochodem) - szczególnie w modlitwie o pokój, ale także by być otwartymi na udzielanie im pomocy.
   W kalendarzu tradycyjnie informacje o tym, co będzie się działo w naszej parafialnej wspólnocie oraz dużo miejsca na notatki. Uwadze nabywców polecamy także wizualizację Centrum Kultury i Domu Rekolekcyjnego, który ma zostać wybudowany w sąsiedztwie kościoła. Warto wesprzeć to dzieło, by służyło nam, jak i przyszłym pokoleniom w krzewieniu Nowej Kultury
i rozwoju osobistym w chrześcijańskim duchu.
   Kalendarze dostępne będą po Mszach św. w kruchcie kościoła, jak i w zakrystii - do wyczerpania nakładu. Dowolna ofiara przeznaczona będzie na zwrot kosztów wydruku.
   Ogromne podziękowania składamy firmie re:design, ulokowanej na terenie parafii, która kolejny raz pro bono wsparła to dzieło, swoim talentem graficznym oraz wszystkim osobom, które zaangażowały się w konsultowanie projektu. Serdeczne Bóg zapłać!

   Kolejne w tym roku spotkanie Rady Duszpasterskiej odbyło się w miniony wtorek. Jej przedmiotem były - jak zwykle w październiku - zbliżające się rekolekcje oraz następujący po nich odpust. Choć nie tylko.

    Gdy chodzi o te pierwsze, rozpoczną się one 13 listopada, a głosić je będzie ks. Łukasz Grelewicz, prorektor Gdańskiego Seminarium Duchownego. Ponieważ ta niedziela będzie jednocześnie dniem zbiórki na nasze, oliwskie seminarium, listopadową kolektę inwestycyjną przesuniemy wyjątkowo na trzecią niedzielę, czyli odpustową. W tej kwestii rada nie miała wątpliwości. Podobnie, gdy chodzi o godziny spotkań rekolekcyjnych - podtrzymujemy dotychczasowe, czyli 10.00 i 19.00.

   W związku ze zbliżającym się VIII Przeglądem Teatrów Amatorskich KURTYNA, jej organizatorzy prosili nie tylko o liczny udział w wyjątkowo bogatym programie, ale - jak zwykle - o upieczenie i dostarczenie ciast na po-szczególne dni przeglądu. Przedstawiona też została prośba o przesunięcie (na czas KURTYNY) godziny sprawowania Mszy św. wieczornych na godz. 17.30, co również zostało zaakceptowane.

    Gdy zaś chodzi o samą uroczystość odpustową, pojawił się pomysł wykorzystania, ustawionego już na ten czas namiotu przed kościołem, do zapraszania wiernych, wychodzących z kolejnych Mszy św.

    Dalej rozmawiano o nadchodzącym adwencie. Wszyscy zgodzili się co do tego, że godzinę Mszy św. roratniej należy pozostawić tak, jak dotąd - 6.30.

   Powstał jednak inny problem: w związku z tym, że w tegorocznym planie szkolnym ks. Wojciech trzy dni w tygodniu rozpoczyna zajęcia o godz. 8.00, nie ma możliwości wyjazdu drugiego księdza (choćby na rekolekcje, nie mówiąc już o zwykłej chorobie), aby nie odwoływać się do konieczności zwalniania się z zajęć religii. Postanowiono więc, że od nowego roku Msze św. w dni powszednie, odprawiane będą o godz. 7.30.

   Zastanawiano się również nad sposobem uczczenia 90-tej rocznicy istnienia naszej parafii. Przypada ona 1 stycznia przyszłego roku. Nie jest to jednak dobra data na tego rodzaju świętowanie. Listopadowy zaś odpust nie zawsze wiąże się z dobrą pogodą. Zdecydowano więc, że uroczyste obchody 90-lecia parafii będą miały miejsce w niedzielę po Bożym Ciele. Szczegóły ustalone zostaną później. Czekamy też na ciekawe pomysły... 

   Członkowie Parafialnego Koła Misyjnego wyrażają podziękowania wszystkim darczyńcom, którzy wsparli misje, ofiarując swoją zniszczoną bądź zdekompletowaną biżuterię bądź też dokonali zakupu srebrnych krzyżyków. Dzięki ofiarności Parafian udało się zebrać kwotę 1347,50 zł oraz pokaźny zbiór złotego i srebrnego złomu. Owoce wspomnianej zbiórki zostały przekazane księżom sercanom, którzy budować będą za nie studnie w Czadzie.

   Serdeczne Bóg zapłać!

    Tego rodzaju działania pokazują, że jest w nas jednak wrażliwość misyjna i poczucie odpowiedzialności za dzieło rozkrzewiania wiary. Pewnie można by robić znacznie więcej w tym zakresie, ale jakby... rąk do pracy brak. Cały zespół liczy zaledwie sześć czynnych członkiń oraz kilkanaście osób zaplecza ściśle modlitewnego. Poszerzenie stanu osobowego to zwiększenie potencjału intelektualnego (zgodnie z powiedzeniem: im więcej głów, tym więcej pomysłów), ale też - od strony praktycznej - to po prostu ułatwienie pracy, która rozkłada się na większą ilość osób. Jeśli więc ktoś to rozumie i poczuje tę iskrę, która nakazuje uśmiechać się do nieznanych, odległych bliźnich, nie oczekując w zamian nawet tego, to serdecznie zapraszamy do współpracy. 

   Po zakończeniu malowania i generalnym czyszczeniu kościoła, wystarczyło położyć chodniki i dywaniki, a zrobiło się jakby bardziej przytulnie. Te ele-menty nie tylko oko cieszą. Wiedzą o tym zarówno ministranci, jak i księża, którzy - stawiając stopy na nieogrzewanej podłodze - cieszą się, gdy leżą na niej wspomniane dywaniki.
   Patrząc na dzieci, śpiewające w dziecięcej scholce podczas Mszy św. o godz. 11.00, pomyśleliśmy, że warto by pomyśleć o jakiejś podkładce dla nich - zwłaszcza na czas zimniejszy, skoro jeszcze nie wiemy, czy będzie nas stać na ogrzewanie gazowe... Zresztą, tam gdzie one stoją i tak podłoga nie jest wyposażona w rurki grzewcze. Zakupiliśmy więc sprawdzone dywaniki, które tymczasem leżą przy ołtarzach bocznych, ale na tę Mszę św. będzie można je podłożyć dzieciom pod stopy. Nie się poczują jak w Cannes.

   Wydawać by się mogło, że kościół już pomalowany. Ale to nie do końca prawda, bo wciąż czekamy na odpowiedni wysięgnik, by uporać się z najtrudniej dostępnymi fragmentami ścian przy organach. Co prawda we czwartek odebrałem telefon z informacją, że jest nadzieja na długie ramię w przyszłym tygodniu, ale gwarancji - niestety - nie ma.

   Tymczasem rozpoczęły się prace przy ocieplaniu plebanii. Zwlekaliśmy z tym dobrych kilka lat. Zawsze był coś ważniejszego do zrobienia w - albo przy kościele. Niejednokrotnie już na kolędach nasłuchałem się podpowiedzi, że najwyższy już czas na plebanię - bo tak jakoś szpetnie wygląda... No cóż? Kiedyś i na to przyjdzie pora - odpowiadałem. Jak bardzo taka inwestycja się opłaca, już doświadczyliśmy, gdy po pierwszej zimie zdecydowaliśmy się na docieplenie ściany północnej plebanii, a przy tym (przede wszystkim) kuchni. Było to pomieszczenie, z którego - dosłownie - uciekaliśmy po szybko spożywanych posiłkach. Gdy za pierwszym razem dostrzegłem w narożnikach coś iskrzącego się, pomyślałem że to jakiś specjalny rodzaj farby... Ale dlaczego tylko w narożnikach? I dlaczego ściana taka zimna? Oczywiście, był to szron osadzający się na cienkiej, przemarzającej ścianie. Dziś kuchnia jest najcieplejszym pomieszczeniem i gdy pojawiają się jacyś goście, nie bardzo chcą się przenieść do salonu...

   Wszyscy wiemy, jaki to rok i modlimy się o łagodną zimę. Temat ukraiński już chyba spowszedniał, ale na tematyce nośników energii można - jak się okazuje - zbić kapitał. Nie nam rozsądzać te kwestie, ale wobec braku węgla na rynku i nieprzyzwoicie wysokiej cenie tego, który wciąż można jeszcze kupić, zdecydowaliśmy się na podjęcie starego tematu - ocieplenie... Znów jednak podchodzimy do tego systemem półgospodarczym. Znaleźli się panowie, którzy podjęli się tego dzieła, a w hurtowni materiałów budowlanych otrzymaliśmy spore rabaty. Lepiej chyba nie będzie. A jeśli udałoby się sfinalizować to przedsięwzięcie przed zimą (daj Boże łagodną), to mamy jeszcze parę ogarków starych świec z kościoła - każdy dostanie do swojego pokoju jedną na dwa dni i... chyba się ogrzejemy.

   Nawet, jeśli Pan Bóg pozwoli, i pogoda będzie sprzyjała pracującym, to i tak nie będziemy w stanie wykonać całości prac. Fachowcy są zgodni co do tego, że aby efekt był optymalny, to należałoby odkopać ściany piwniczne aż do ław fundamentowych, uzupełnić ewentualne ubytki (przecież to budynek z 1934 roku!), zaizolować i docieplić również tę część. Na to jednak nie ma ani środków, ani warunków atmosferycznych. Z tym i tak trzeba będzie poczekać. Może do lata? Może dłużej?  

 W zasadzie niemal wszystko ukończone - z wyjątkiem trudno dostępnych miejsc za i ponad wielkim instrumentem kościelnym - organami. W minionych dniach jednak, dzięki uporowi wspierających nas panów, udało się zbudować dziwną i dość elastyczną konstrukcję z dostępnych rusztowań i pomalować ostatnią ścianę chórową, właśnie w miejscach - zdawałoby się - niedostępnych. Sam zaś sufit ponad organami, trzeba już pozostawić na czas, gdy dotrze do nas obiecany podnośnik koszowy o większym niż poprzednio, wysięgu.   

   Przed kilku laty pewne małżeństwo z naszej parafii udało się z pielgrzymką do Ziemi Świętej. Wśród różnych pamiątek przywieźli ze sobą fragment skały z Groty Mlecznej, która znajduje się zaledwie kilka minut drogi od Bazyliki Narodzenia w Betlejem. We dług Tradycji to właśnie tam miała na chwilę zatrzymać się Matka Boża ze św. Józefem, uciekając z Dzieciątkiem do Egiptu. Tam, podczas karmienia kropla mleka miała spaść na skałę, po czym cała grota stała się biała. W ten sposób wyraźnie odróżnia się ona od piaskowego koloru skał, z których zbudowane są domy w Betlejem. Dziś w tej właśnie grocie znajduje się niezwykły obraz Matki Bożej Karmiącej. Od wieków żywe jest przekonanie wśród wiernych, że modlitwa tam zanoszona, jest w stanie wybłagać u Boga dar potomstwa dla tych małżeństw, które mają problem z poczęciem. Dowodem na skuteczność próśb w tych intencjach zanoszonych jest korespondencja, eksponowana częściowo w miejscu świadectw, napływających z całego świata od przedstawicieli różnych wyznań - dziękują Bogu i Matce Najświętszej za dar upragnionego potomstwa.

   Wspomniany parafianin przyniósł fragment białej skały z Groty Mlecznej, by zrobić z tego użytek... Pierwotnie myśleliśmy o umieszczeniu go na filarze przyokiennym pomiędzy figurą św. Jana Pawła II a ołtarzem Świętej Rodziny, eksponując go na kamiennej płytce, zabezpieczonej szkłem, z napisem: Fragment skały z Groty Mlecznej w Betlejem. Gdy jednak poprosiłem o radę miejscowego artystę - bursztynnika i złotnika zarazem, a przy okazji rzeźbiarza, stwierdził, że pomyśli nad tym. Zamiast porady zaoferował wykonanie czegoś bogatszego. Trwało to czas jakiś, ale - wiadomo - artystów nie należy popędzać, tym bardziej, że nie było powodu. We współpracy z miejscową rzeźbiarką (z którą działa od lat), przynosił co jakiś czas nową wersję płaskorzeźby Matki Bożej Karmiącej. Ostateczna (bodaj dziewiąta) zdobi od piątku (wspomnienie Matki Bożej Różańcowej) wskazany wcześniej filar. Opatrzona łacińskim napisem Alma Mater (Matka Karmicielka). Znalazła się w towarzystwie św. Jana Pawła II oraz Świętej Rodziny. Nie trzeba już jeździć do Betlejem, by prosić o potomstwo...

   Dziękujemy Prowodyrom tego przedsięwzięcia oraz Wykonawcom. Bóg zapłać!