Uroczyście przeżywamy dziś wstąpienie do nieba naszego Pana Jezusa Chrystusa. Uroczyście, bo nie we czwartek (40. dzień po Zmartwychwstaniu) ale w Dzień Pański - niedzielę, na którą już i u nas przesunięto obchody odejścia Chrystusa do nieba. Może i dobrze się stało, bo dzięki temu zabiegowi nie można już powiedzieć, że z powodu pracy nie udało się uczestniczyć w tak ważnej uroczystości. Ważnej, bo zwracającej nasze oczy ku temu, co najistotniejsze: ku niebu. Ostatecznie po to przecież żyjemy, po to zmagamy się z przeciwnościami losu, aby u kresu owej wędrówki ujrzeć światło, które nie pulsuje, nie przygasa, ale trwa wiecznie, wypełniając sobą każde serce kochające i każdy umysł otwarty.
   Droga jednak do tak rozumianego szczęścia przebiega pośród utrapień i przeciwności. Jak więc zachować postawę świadka radośnie głoszącego potrzebę przynależności do Chrystusa?
   Apostołowie, po śmierci naszego Pana, byli okrutnie przygnębieni i załamani, świat walił się im na (nic nie rozumiejące) głowy. I to oni mieli być świadkami? To im powierzył Pan Jezus głoszenie Ewangelii wszystkim narodom?
   Właśnie tak, ale zanim do tego dojdzie, muszą przejść swoistą metamorfozę: muszą zrozumieć, z wszystko jest możliwe pod warunkiem absolutnego przylgnięcia do Boga. To daje modlitwa. Ona przemienia człowieka. 40 dni wspólnej modlitwy apostołów przemieniło ich tak, że z Góry Wniebowstąpienia wrócili z wielką radością. Gdy zaś zostaną uzbrojeni mocą z wysoka w dniu Pięćdziesiątnicy, nie będzie dla nich przeszkód. Taka jest moc modlitwy!