Słowa autora natchnionego brzmią bardzo jednoznacznie i przekonująco. To przecież logiczne, że Bóg - Źródło Życia, który wszystko powołał do istnienia, nie mógłby "cieszyć się ze zguby żyjących" - jak poucza nas Księga Mądrości. Przekonuje nas też kolejny wniosek, zapisany nieco dalej w tym samym tekście: "A śmierć weszła na świat przez zawiść diabła". To rozumiemy doskonale. Zdanie to jednak jest przerwane - kończy się bowiem stwierdzeniem, że "doświadczają jej ci, którzy do niego należą". A to już niekoniecznie da się przyswoić naszej logice... Jak więc rozumieć ów tekst? Czyżby ci, którzy umierają, należeli do diabła? Gdyby tak było, nikt nie zdołałby wyzwolić się z jego szponów. A i też sama śmierć Pana Jezusa dawałaby wiele do myślenia...
   Nie tylko teksty starotestamentalne, ale i cały Nowy Testament, stanowią apoteozę życia. Chociażby dzisiejsza Ewangelia jest tego dowodem: Pan Jezus przychodzi ze wsparciem wszystkim, którzy borykają się z ciężarami tego życia - chorych uzdrawia, zmarłych na powrót przywołuje do istnienia. On na prawdę nie cieszy się ze zguby żyjących.
   Jak więc ostatecznie zrozumieć biblijny przekaz o należeniu do diabła tych wszystkich, którzy doświadczają śmierci? Doskonale wiemy, że Pismo św. bardzo wyraźnie oddziela śmierć fizyczną od duchowej. Ta pierwsza, choć nie jest łatwa do zniesienia, to przecież stanowi część naszego przeznaczenia - bez niej nie dostalibyśmy się do nieba! Gorzej z ową duchową śmiercią - ta przecież sama z siebie stanowi wyraz odrzucenia wartości i opowiedzenia się po stronie sił ciemności. Kto w niej trwa, istotnie należy do diabła. To zaś jest początkiem ogromnego cierpienia, bólu, który nigdy się nie skończy i nie będzie ratunku. Chyba, że zmiana decyzji dokona się za życia...