Oj, jak bardzo dobro kłuje w oczy! Wystarczy jeśli ktoś z uczniów jest trochę pilniejszy, a przy tym zdolny, to już jest „kujonem”. Jeśli ktoś w pracy bardziej się przykłada do wypełniania swoich obowiązków, to okrzyknięty będzie „robotem” lub „lizusem”. A choćby to tylko mniejsza część danej społeczności narzucała takie standardy, to i tak potulna większość będzie się do tego stosowała. Owi zaś pilni, porządni, uczciwi, pracowici – będą w jakiś tam sposób napiętnowani.

Nie dziwmy się więc, że zarówno w dzisiejszym pierwszym czytaniu mowa jest o tego rodzaju postawach najpierw wobec Jeremiasza, a potem, w Ewangelii, wobec samego Chrystusa. Ci bowiem przyszli z misją nawracania i napominania, a tego przecież nikt nie lubi. Tu jednak nie skończyło się na ośmieszaniu czy też napiętnowaniu – obaj oni wyraźnie odczuli na sobie groźbę utraty życia: „zgładźmy go z ziemi żyjących”. Niestety, taka już pewnie jest rola proroka, który bardziej miłuje Boga niż uwikłanych w różne ciemne interesy ludzi. Gdyby przynajmniej nic nie mówił, gdyby przymykał oko, ale On – nie! Więc wyrok już został wydany. Wszyscy odczuwają rosnące z dnia na dzień napięcie wokół Jego osoby. Nic Go nie ochroni – zginie.

Jeśli mamy świadomość kruchości naszego życia, jeśli towarzyszy nam świadomość szybkiego przemijania, to istnieje ona jedynie w perspektywie pewnej i nieprzemijalnej Stałości, jaką jest Bóg. Ze względu na Niego warto wyzbyć się wszystkiego, nawet życia, bo istotnym jest, aby trwać i wytrwać do końca. W obliczu więc wrogich zachowań, w obliczu nieżyczliwości raczej Bogu powierzać należy swoje sprawy. On jest naszym Obrońcą – jeśli zechce wybawić, zdoła nawet z pieca ognistego i paszczy lwa, ale to już Jego wola. Naszą powinnością zaś jest trwać przy Nim.