Jakże wspaniałe są dzieci! Zwłaszcza te małe, jeszcze nie zdeprawowane, takie ufne. Nic dziwnego, że Pan Jezus powiedział, że do takich należy królestwo niebieskie. Dzieci te, przy całej swojej prawości i doskonałości, mają jedną wadę: chcą szybko wydorośleć. Nie przypuszczają nawet ile niebezpieczeństw czai się na nie w dorosłym życiu. Mimo to, zapytane przez starszych, jakie już są duże, jak tylko mogą wyciągają rączki w górę, jakby zamierzały dosięgnąć sufitu. Wystarczy im za to uznanie tych dużych, wyrażone choćby najprostszą pochwałą, typu: "Oj, jaki duży jesteś."
   Wraz z wiekiem jawią się coraz trudniejsze zadania, ale nie ustaje pragnienie bycia dorosłym, wyższym, dojrzalszym. Wszystko do czasu. Gdy bowiem kończy się czas edukacji i przychodzi podejmować konkretne obowiązki, najczęściej szare i monotonne, dołącza się do nich świadomość przemijania: pierwsze zmarszczki, siwy włos (lub jego brak), słabnący wzrok czy zadyszka - wszystko staje się niebezpieczne. Wówczas cudowne poradniki podpowiadają, że należy przejść na bardziej rygorystyczną dietę, pomyśleć o ćwiczeniach gimnastycznych, spacerach, od czasu do czasu masaże, sanatoria, maseczki, albo i nawet operacja plastyczna. Teraz wszystko robimy, aby zawrócić, by cofnąć czas, by choć z wyglądu zbliżyć się do dziecięcych lat, odmłodnieć. Wysiłki te przypominają jednak próby hamowania po oblodzonym stoku... Tak wiele wysiłku, czasu, wyrzeczeń i pieniędzy - na nic... A gdyby nawet się to powiodło, nie sposób uciec przed chorobami, starością i śmiercią.
   Tymczasem Pan Jezus mówi o przekroczeniu tych barier. Właśnie o przekroczeniu, nie uciekaniu od nich. Powiada, że można żyć na wieki - po śmierci. Konieczny jest jednak inny rodzaj ćwiczeń - tu konieczna jest kosmetyka duszy: ćwiczenie się w cnotach, jednoczenie z Bogiem na modlitwie, oczyszczanie serca z grzechów, by przyjmować można było Jego Ciało. To nie cofnie czasu, ale pozwoli odczuć sens jego upływu, bo na mecie - wieczność!