Pochwycona, przywleczona przed Chrystusa, otoczona przez ujadający tłum, z wyrokiem nad głową - martwa za życia. Wie, że czeka ją jeszcze tylko cierpienie pod gradem kamieni - ku przestrodze dla innych i... śmierć. Od niej wybawić już jej nie może nawet ów Cudotwórca. Cóż tu zresztą po Nim? Prawo jest prawem - zginie haniebnie.

   Ci zaś, którzy ją przyprowadzili nie tylko Prawu chcieli okazać posłuszeństwo. Dla nich cudzołożnica przed Chrystusem tworzyć miała okazję do oskarżeń: ten przypadek przeciwstawiał prawo cywilne religijnemu. Żydzi wiedzieli, że za cudzołóstwo należy się śmierć, a Rzymianie zastrzegli sobie prawo do wykonywania wyroków śmierci. Krótko mówiąc: żaden Żyd nie mógłby bez przyzwolenia Rzymian okazać się w tym wypadku posłusznym prawu. Chrystus doskonale znał Prawo i wiedział, jak należy postąpić w jego świetle. Rozumiał zarazem, że tamci tylko na to czekają, by Go oskarżyć o uzurpację władzy zastrzeżonej Rzymowi.

  Zaskoczył wszystkich - od owej niewiasty poczynając. Ta mogła powiedzieć, że istotnie w tym dniu narodziła się na nowo, że odzyskała życie - wydawało się, że na pewno utracone. Ale tak właśnie buduje Pan Bóg: potrafi wykorzystać “materiał” zdawałoby się absolutnie nie nadający się do czegokolwiek. Ta kobieta, potępiona i odrzucona przez wszystkich już pewnie nie będzie miała ochoty wracać do dawnego stylu życia, a za to wielce prawdopodobne, że stanie się wyznawczynią Chrystusa.