Korynt to miasto portowe. Jeśli portowe to i bogate. Było też mieszanką języków, kultur, tradycji i zachowań. Wśród nich znajdowały się również i te - niestety - które przetrwały w świadomości ludzkiej do dziś w określeniu „córy Koryntu"...

   Był tam jednak znaczący ośrodek chrześcijaństwa. Tamtejsi wyznawcy Chrystusa w szczególny sposób „dopieszczeni" zostali przez Apostoła Narodów, który spędził w tym mieście półtorej roku. Miał tam sporo pracy, ale przecież nie był w stanie zmienić mentalności ludzkiej. Dlatego też, interesując się stanem moralnym wiernych tej gminy, słał do nich listy. Prawdopodobnie były to cztery listy, z których do dziś zachowały się zaledwie dwa. We fragmencie, który służy dziś za pierwsze czytanie, próbuje on po prostu zawstydzić tych, których traktuje jak dzieci w wierze. Problem poruszony przez Pawła nie jest błahy - uciekanie się do sądów i dziś cieszy się sporą popularnością. To zrozumiałe, że mając wrodzone poczucie sprawiedliwości nie chcemy się godzić na jej deptanie, zwłaszcza wówczas, gdy rani to naszych bliskich, czy nas samych. I tu pojawia się wspomniany problem: grupa naśladowców Chrystusa, zobowiązana do zdążania ku doskonałości i sama tego pragnąca, nie uniknęła jednak wzajemnych waśni i sporów - mniejsza o to, na jakim tle. No, cóż? Zdarza się i najlepszym. Gorszącym jednak było to, że pretendenci do doskonałości, sami siebie nazywający świętymi, nie potrafili prać brudów we własnym gronie. Wyciąganie zaś ich na światło dzienne i to wobec niewierzących, biorąc ich na sędziów, wprowadzało istotnie zgorszenie. Skąd taka postawa? Ano z braku pokory. Pawłowe pytanie: „Dlaczego raczej nie znosicie niesprawiedliwości?" jest pytaniem wyłącznie retorycznym. W ludziach tych bowiem tkwił jeszcze głęboki egoizm, wyrażający się filozofią Pawlakowej babci z filmu „Sami swoi": sąd sądem, ale sprawiedliwość musi być po naszej stronie. I to już nie ważne jaki trybunał, byle wydał przychylny wyrok. Nie przystoi to tym, którzy w przyszłości mają być powołani do sądzenia świata.