Członkowie narodu wybranego w Babilonii znaleźli się nie na wakacjach – było to miejsce niewoli, łez i żalu. Żalu za utraconą ojczyzną, łez wylewanych z powodu niemożności ujrzenia nawet świątyni czy składania ofiar oraz niewoli pozbawiającej ich godności. A wszystko z powodu odstępstwa, wiarołomstwa i bałwochwalstwa.

Jednakże właśnie tam, pośród obcych, wśród pogańskiego ludu oni odkrywali swoje nowe powołanie: mieli być niejako ambasadorami Boga – poprzez ich postępowanie obce ludy zachwycać się miały wspaniałością Prawa oraz ideami, którymi żyli synowie Abrahama. Tymczasem w opisywanym dziś fragmencie Księgi Daniela okazuje się, że w dalszym ciągu dają oni powody do zgorszenia.

Dwaj starcy – bo tak ich określa autor natchniony – nie jacyś „starsi panowie”, ale właśnie „starcy” praktycznie dopuścili się zabójstwa. Nie doszło ono do skutku tylko dlatego, że na przeszkodzie stanął młodzieniec Daniel, owładnięty przez Ducha Świętego. Wydawać by się mogło, że to tacy stateczni panowie, którzy niekoniecznie stać już musieli nad grobem, ale w jego kierunku wyglądać powinni… Wydawałoby się, że nie są już skłonni do popełniania grzechów choćby przez wzgląd na bliskie spotkanie z Sędzią. Oni jednak  „zestarzeli się w przewrotności swojej”. Żadnej poprawy, tylko gorzej z nimi! I to jak źle! Od pożądliwości oczu, poprzez pożądliwość ciała doszli oni do krzywoprzysięstwa, a w efekcie do grzechu zabójstwa – bo dzięki ich zeznaniom niewinna kobieta miała ponieść okrutną śmierć.

Na szczęście jest jeszcze Pan Bóg, który ufających Jemu ma w swojej opiece. Potrafi on nie tylko – jak w tym wypadku – w ostatnim momencie fałszywy wyrok odwrócić. Jest On też w stanie i z paszczy lwów wyrwać człowieka niewinnego, a innych z ognistego pieca. Trzeba tylko mocno ufać, ufać do końca, a On nie pozwoli by krzywda spotkała ufających Jemu.