Ileż łez, nerwów i obrażania się jest w dziecięcych zabawach! To już tam okazuje się, że każdy jest najmądrzejszy i każdy ma rację. To niebezpieczne przekonanie przenosi się u niektórych również w wiek młodzieńczy i w dorosłość. Stąd mamy w Polsce tak wielu specjalistów w różnych dziedzinach aż do chwili, gdy trzeba podjąć jakieś konkretne działanie i podjąć za nie odpowiedzialność. Okazuje się, że jest to właściwość nie tylko Polaków - Pan Jezus również musiał się zmagać z nadmiarem dobrych rad i pouczeń. Nie byli w stanie pojąć intencji Jego działania i dlatego się obruszali, krzywili, obrażali, a w najlepszym wypadku usiłowali Go życzliwie upominać...

   Te i wszystkie w ogóle nieporozumienia najczęściej biorą się z braku cierpliwości. Ta zaś wyrasta na gruncie pokory. Gdybyż tamci nieco dłużej się zastanowili, gdyby do końca wysłuchali, gdyby w końcu odważyli się zapytać o to, czego nie rozumieją... Ale tak jest trudniej. Zarzucali więc Bóg wie co Synowi Najwyższego, podobnie zresztą jak i Jego poprzednikowi - św. Janowi, i wielu innym, wśród których znalazło się wielu proroków. Dziś też różnej maści fachowcy mają odwagę krytykować Ojca Świętego, biskupów, kapłanów - nawet ich nie wysłuchując lub też nie wysłuchując do końca. Z kim więc porównać to pokolenie?

   Widać stąd, że ludzie przez wieki są do siebie podobni i tak długo powtarzać będą negatywne wzorce, dopóki nie zrozumieją na czym polega prawdziwa miłość - podstawa zgodnego współistnienia. Św. Paweł w przepięknym hymnie o miłości podaje wiele cech charakteryzujących miłość, ale ciekawe, że na pierwszym miejscu stawia cierpliwość. Tekst ten, bardzo często odczytywany na uroczystości zaślubin, ma prawo budzić zdziwienie młodej pary: Jak to? Cierpliwość w miłości? Przecież z radością i największą przyjemnością wpatrywać się będę w te piękne oczy... Owszem, ale tak się długo nie da. Wnet okaże się, że w miłości potrzeba tak wiele cierpliwości! To ona jest w stanie tonować wszelkie nasze negatywne emocje i powoli budować porządek.