Ewangelizacja to modne dziś słowo. Niemal każdy ochrzczony ma świadomość odpowiedzialności za dzieło ewangelizacji i wie, że sam również musi się do niego dołożyć. Bez wątpienia Pan Jezus czynił to najdoskonalej: tłumy krążyły za Nim, a dzięki świadectwu każdego z uczestników spotkań z Chrystusem, wielu innych rozpoczęło poszukiwania Mesjasza, a znajdując mówili jak do samarytanki: Już nie wierzymy dzięki twemu słowu, bo na własne uszy usłyszeliśmy i przekonaliśmy się...

   To prawda - słowo w ewangelizacyjnym przekazie jest niewystarczające. Potrzeba osobistego świadectwa spotkania z Bogiem, świadectwa zachwycającego, porywającego.

   W dzisiejszej Ewangelii Pan Jezus powołuje na swego ucznia celnika Mateusza. Łaskawe spojrzenie Mistrza spoczęło na poborcy myta, a on natychmiast zostawił dotychczasowe swoje zajęcie i poszedł za Nim. O celnikach mówiono różne rzeczy - o ich fortunie, nieuczciwości, o ich grzechach... Widać, że Mateusz zupełnie nie był przywiązany do swego zajęcia i gdy tylko nadarzyła się okazja (i to taka okazja), bez żalu rzucił wszystko, zawierzając swe życie Chrystusowi. Aby zaś nie było żadnych dwuznaczności, zaprosił Pana do swego domu, w którym znaleźli się i jego koledzy po fachu. Ewangeliczny przekaz mówi, że przyszło wielu celników i grzeszników. Czyżby w ten sposób ułatwił sobie Pan Jezus zadanie? Czyżby to osoba Mateusza była czynnikiem ośmielającym innych, by podejść bliżej Chrystusa? Może tak, może nie. Pewnym jest jednak to, że Mateusz odegrał znaczącą rolę w zbliżaniu ludzi do Chrystusa. Swoją drogą, gdyby nie był on po prostu człowiekiem, do tego lubianym człowiekiem, nie przyciągnąłby ku Chrystusowi tych, których On szukał.