Tak właśnie przedstawia to ewangelista: Matka i bracia Chrystusa nie mogli się dostać do Niego z powodu tłumu. Pomijając już fakt (który nota bene i w naszej rzeczywistości jest obecny) nazywania kuzynów braćmi, stwierdzamy zupełnie zrozumiałą chęć spotkania się najbliższej rodziny z Tym, który będąc jednym z nich zdobył wielkie znaczenie wśród ludzi. Stało się to jednak niemożliwe - gęsty tłum nie pozwalał na zbliżenie się kogokolwiek w pobliże Chrystusa. Dlatego właśnie zaledwie przekazano Panu Jezusowi informację o tym. Reakcja Jego niektórym może wydać się gorsząca: Jak to? Wyrzekł się swoich najbliższych? Nie chciał się z nimi spotkać?

   To nie tak. Po pierwsze, wcale nie wyrzekł się najbliższych, ale wskazał jak można znaleźć się w ich gronie - wystarczy słuchać Słowa i wypełniać je. To przecież wielkie wyróżnienie dla tych, którzy nie mieli szczęścia przyjść na świat w rodzie Jezusa z Nazaretu.

   Jest też i inna sprawa: niekiedy bywa, że to właśnie najbliżsi mają pretensje do tych, których Bóg wybrał, którzy zostali przez Niego powołani na wyłączną u Niego służbę, że nie odwiedzają, że nie mają czasu dla najbliższych... Kiedyś, jeszcze w czasach seminaryjnych, ks. wicerektor tłumaczył nam, młodym alumnom, że teraz już nie będzie tyle czasu dla rodziny - „Rodzina już oddała was na służbę Panu Bogu, na służbę Kościołowi. Teraz należycie do Kościoła i wasze życie całkowicie oddane musi być Bogu i Kościołowi." Tak to powinno wyglądać. Od tej pory rodziną kapłana czy siostry zakonnej staje się wspólnota, której posługuje. Z posługiwania tej wspólnocie będą oni osądzani. Dysproporcja, jaka tu następuje staje się więc uzasadniona. Nawet konieczna. Wszyscy jednak sprawdzić się mogą w jednej służbie jednemu Bogu i Kościołowi.