Napsuł im krwi Pan Jezus, oj napsuł… A cóż tak doprowadzało do irytacji owych duchowych przywódców narodu wybranego? Jednoznaczność, prostota i całkowite poświęcenie. Tak dalece Jego postawa nie była po ich myśli, tak dalece różniła się od ich postaw, że znieść tego nie mogli. Posuwali się do oszczerstw, kłamstw, próbowali za pomocą ludzkiej przebiegłości sprowokować Go do nieprzemyślanych wypowiedzi czy zachowań, ale to wszystko na nic. W związku z tym nie zawahali się przed siłowym rozwiązaniem sprawy, z zachowaniem jednak praworządności.

Zwołanie Wysokiej Rady miało właśnie tworzyć pozory takowej praworządności. Sposób rozumowania tam przedstawiony nawet dla dziecka jest przejrzysty. Według niego Chrystus stał się zagrożeniem dla bytu narodowego, bo… „Jeżeli Go tak pozostawimy, to wszyscy uwierzą w Niego, i przyjdą Rzymianie, i zniszczą nasze miejsce święte i nasz naród.” Jakaż w tym logika? Dlatego, że wszyscy uwierzą, przyjdą Rzymianie? I zniszczą miejsca święte? Zniszczą naród? – i to wszystko z powodu jednego Jezusa z Nazaretu? Panowie – gratulacje! Wielu pewnie skojarzy ten typ rozumowania ze strachami z dzieciństwa, na podstawie których strach było gwizdać po zmroku, bo „diabełki wówczas tańczyły” albo paciorek należało odmówić przed snem, bo dzieci, które tego nie czyniły, były przez krasnale wciągane pod łóżko… Może i wciągały… może tańczyły owe diabełki… może Rzymianie przyszliby naprawdę… Ale przecież nie z powodu jednego Chrystusa! Manipulacja gołym okiem widoczna, obliczona na ciemniaczków – nieboraczków, którym wystarczy jakakolwiek argumentacja, dla usprawiedliwienia bezprawia. A może to nawet nie tyle o owych maluczkich chodziło, ile o warstwę uszczelniającą własne sumienie, by nie dotarły tam promienie prawdy? Siła złego na jednego – jak mówimy, ale okazuje się, że i to nie działo się bez Bożej kontroli. Pan Bóg i nad tym czuwał i pewnie dlatego stosunkowo łatwo było Bożemu Synowi zaakceptować tę jakże trudną i bolesną sytuację