Budowa kościoła, zakup dzwonów, renowacja ołtarza czy remont organów to przecież kosztowne, ale zarazem konieczne przedsięwzięcia, bez których trudno byłoby mówić o godnym sprawowaniu kultu Bożego. Jednakże przy planowaniu tego rodzaju wydatków zwykle podnoszą się głosy oburzenia właśnie ze strony tych, których inwestycje te najmniej dotyczą. Przez dwieście lat nie udało się poważnie podejść do budowy świątyni Opatrzności Bożej, a kiedy już wreszcie przymierzono się do tego tematu, odezwało się mnóstwo głosów przeliczających ten wydatek na ilość przedszkoli, szkół czy szpitali… Najciekawszym jest to, że właśnie w tym czasie następowała likwidacja mnóstwa przedszkoli i małych szkół jako nieopłacalnych. Po co więc ta mowa?

Św. Jan, który Ewangelię swoją pisał z ogromnego dystansu czasowego, a jedno z ważniejszych spostrzeżeń, które zapamiętał z nauczania Chrystusowego, dotyczące poznania prawdy i posłuszeństwa jej, wielokrotnie eksponował, mówi wprost o jednym ze swoich współpracowników, Judaszu, że był złodziejem i dlatego oprotestował aż nadto wymowny gest Marii, siostry Łazarza, namaszczającej stopy Jezusa nardowym olejkiem. Skąd znał wartość tego olejku, skoro sam żył skromnie u boku skromnego Mistrza? Nie przelewało im się przecież. Trzysta denarów – wszak to zapłata za trzysta dni pracy! Niemalże roczna pensja… Rzeczywiście, iluż ludziom można by pomóc takimi pieniędzmi! Pan Jezus jednak nie gani Marii, w pewnym sensie nawet ją chwaląc: „Biednych zawsze mieć będziecie u siebie, Mnie nie zawsze macie”.

Śp. ks. Bazyli Olęcki, były proboszcz parafii Linia, który już nie tylko ubogo, ale wręcz biednie miał u siebie w plebanii, u którego próżno by szukać bezpiecznego krzesła… mówił zawsze o kościele, że ten powinien złotem kapać – bo to dla Pana Jezusa. No tak, ale to człowiek, który dla siebie niczego nie pragnął, a życie swe całkowicie przy ołtarzu Chrystusowym złożył. Da mu z pewnością Pan Bóg niebo, jak i każdemu, kto roztropnie oceniając swoje szanse przetrwania na tym świecie, inwestuje w wieczność.