Kogo stać na taką wypowiedź? Otóż podczas każdej Mszy św. powtarzamy niemalże dosłownie zdanie wypowiedziane przez owego setnika z czasów Pana Jezusa, który najprawdopodobniej był obcokrajowcem, a więc gojem. Był nadto przedstawicielem okupanta, jakim niewątpliwie dla Żydów byli Rzymianie. Pomimo to jednak uznał za stosowne zwrócić się do Galilejczyka, jak o Nim mówiono, z prośbą - nie dla siebie, ale dla swego sługi. To pewnie dodatkowo wzruszyło Mistrza. Dla setnika był to zapewne jakiś rodzaj upokorzenia, a już z pewnością taką była owa prośba w oczach świadków tegoż wydarzenia. Pan Jezus jednak okazał Mu życzliwość i byłby jeszcze większą łaskę wyświadczył proszącemu, ale ten naprawdę nie czuł się godnym, by przyjąć Boga pod swój dach.

   Tu nie tylko cud uzdrowienia zasługuje na uwagę i uznanie, ale i postawa proszącego, który swoją pokorą niejako „zmusił" Boga do okazania łaskawości. Warto tę postawę naśladować.