Nieprzypadkowo liturgia Słowa zestawia obok siebie czytania z Starego i z Nowego Testamentu, opisujące podobne położenie ludzi z różnych epok. Oto Manoach i Zachariasz są niepocieszonymi mężami z powodu niepłodności ich żon. Nadzieja na odmianę tego stanu już zgasła, oni zaś sami wydawali się pogodzeni ze swym losem. Tymczasem wielkość Boga przejawia się w interwencji podjętej w momencie kiedy już nikt nie liczył nawet na cud.

   Tu właśnie zostają przeciwstawione sobie dwie postawy: Zachariasza, kapłana, będącego blisko Boga, a w związku z tym, łatwiej przecież powinien uwierzyć w cud - chociażby anielskiego pojawienia się. To zaś strasznie go przeraziło, a uwierzyć w spełnienie pragnień z lat minionych jakoś nie mógł... Odwrotnie zaś było w wypadku żony Manoacha. Relacja autora Księgi Sędziów jest bardzo spokojna, a kobieta owa przedstawiona jako relatorka zdarzenia zupełnie oczywistego i jak najbardziej wyjaśnianego: mężowi swemu przedstawia coś, co z pewnością się wydarzy, bo przecież objawił to anioł Pana...

   Być może jest to jednocześnie przedstawienie jednej z różnic dzielących mężczyzn od kobiet - one łatwiej wierzą. Pewnie też dlatego one właśnie w większej liczbie niż mężczyźni zapełniają kościoły i wypełniają ich wnętrza modlitwami, niby dymem kadzielnym. Jakoś łatwiej im rozpoznawać znaki i uwierzyć w nie. Mężczyzna, prócz znaku, potrzebuje jeszcze racjonalnego wytłumaczenia. To z kolei stwarza mu większe trudności w oddaniu się Bogu, którego tylko duchem i wiarą można rozeznać. Zachariasza Pan Bóg przełamał trzykwartalną niemotą. Miał szczęście. W tym czasie milczenia i oczekiwania wiele zrozumiał. Może właśnie tak trzeba, gdy nie rozumiemy, nie dowierzamy - zamilknąć i pomyśleć, prosić Boga o wyjaśnienie, a nie upierać się przy swoim, zarzucając brak logiki...