Niewinnie, bez sądu, wyprowadzony poza miasto i zlinczowany. Psychologia tłumu może co najwyżej opisać, ale nie jest w stanie usprawiedliwić zachowania tych, którzy dali się zmanipulować wrogom Chrystusa i Jego wyznawców. Św. Szczepan znalazł się w niewłaściwym miejscu o niewłaściwej porze. Nie wszystko było jednak przesądzone - mógł życie ocalić. Wystarczyło się nie upierać... Czy w związku z tym można powiedzieć, że sam sobie winien? Po co się wychylał? Zapewne miał w pamięci słowa Pana Jezusa: „Jeśli ktoś przyzna się do Mnie przed ludźmi, do tego i Ja przyznam się przed Ojcem Moim niebieskim, ale jeśli kto zaprze się Mnie..." Szczepan nie chciał się zaprzeć - nawet w obliczu śmierci. Przy całej swojej konsekwencji działania dostarcza nam jednak wartościowego przykładu. Chodzi nie tylko o odwagę wobec grożącego cierpienia, nie tylko o cierpliwość w jego znoszeniu, ale i o styl w jakim przyjmuje niesprawiedliwą śmierć.

   Św. Szczepan, oddając życie jako pierwszy z wyznawców Chrystusa, daje przykład wszystkim pozostałym: ginąc pod gradem kamieni, nie tylko nie przeklina winowajców, ale jeszcze modli się za nich. Niezwykle to trudne. W pewnych sytuacjach wydaję się wręcz niemożliwe. Tak jednak postępował nasz Pan i tego oczekuje od wszystkich swoich wyznawców.