Ciekawym człowiekiem był św. Jan. Pomijając już nadzwyczajne okoliczności jego przyjścia na świat, jego pobożnych i oddanych Bogu rodziców, on sam zasługuje na odrębne potraktowanie. Nawet w tamtych czasach mógł uchodzić za dziwaka - bo nawet jeśli weźmiemy pod uwagę wielce prawdopodobną już wówczas śmierć jego mocno podstarzałych rodziców, to on, pozostawiony samemu sobie, sierota z Ain Karim, nie musiał przecież instalować się na pustkowiu, nie musiał dziwacznie się odziewać (sierść wielbłądzia i pas skórzany wokół bioder), nie było koniecznym stosowanie mizernej diety, a do tego uporczywe nawoływanie do nawrócenia. Zwykle nie lubimy tego typu osób, stronimy od nich. Jak więc się to stało, że tłumy schodziły się do niego, by słuchać go i przyjmować chrzest? Nie uszło to uwadze przywódców duchowych narodu wybranego, dlatego skierowali do niego posłańców z zapytaniem: „Jakim prawem chrzcisz?" Nie uznał on za stosowne postawić się w gronie dawnych proroków, nie zgodził się na przypisywaną mu funkcję. Powiedział, że jest głosem. Zaledwie głosem... To bardzo pokorne wyznanie. Bo cóż znaczy głos bez wołającego? Tym samym dał do zrozumienia, że nie realizuje swojej woli. Kto inny wszystkim kieruje, on sam zaś rad by wszystkich pokierować ku Niemu. Wskazał więc na wyższego od siebie, pozostawiając jednak przybyłym przywilej wyboru.

   Podobnie jest w życiu każdego z nas - wciąż napotykamy tych, którzy wskazują na Chrystusa. Są pewnie pośród nich i dziwacy, i „nawiedzeni", uczeni i dyletanci, ale wartość każdego z nich nie wyraża się elokwencją, inteligencją czy czymś podobnym, ale właśnie głoszonym przesłaniem. Nie realizują swojej misji - są tylko posłańcami, niegodnymi rozwiązać sandałów Mistrzowi. Pytanie tylko, czy potrafimy przejść ponad słabościami głoszących, a zatrzymać się nad samym przesłaniem i Tym, który je do nas kieruje?