Jan Chrzciciel był bez wątpienia prorokiem - skoro przyjmujemy, że prorok to człowiek przemawiający w imieniu Boga. Nad Jordanem głosił potrzebę nawrócenia. Mimo dość dziwacznej powierzchowności, jego wołanie przynosiło jednak skutki: bardzo wielu ludzi przychodziło, by go słuchać, a owocem stało się niejedno nawrócenie.

   Gdy przyszedł Chrystus Pan, okazuje się, że prosi o to samo: „Nawracajcie się, albowiem bliskie jest królestwo niebieskie." Czy jest w tym coś złego? Wręcz przeciwnie! Przecież wszyscy pragniemy świata lepszego. Tu jednak zaczynają się kłopoty. Nie wszyscy bowiem dobro i zło pojmują jednakowo. Człowiek, obdarowany zdolnością myślenia, w sposób wolny podejmuje decyzje, kierując się właśnie pragnieniem dobra. Nikt nie chce być okradzionym, ale przecież złodziej żyje właśnie z kradzieży - dla niego więc dobrem jest przejęcie czyjegoś mienia. Śmierć jest niewątpliwym złem, ale przecież dla lisa śmierć na przykład kury jest z całą pewnością dobrem, dzięki któremu będzie mógł przeżyć. Tę `listę można by przedłużać w nieskończoność, ale po co? Chodzi tu raczej o rodzaj ilustracji pokazującej, że dobra sama w sobie idea nawrócenia, pociągnąć może za sobą skutki śmiertelne - tak było przecież zarówno w wypadku św. Jana Chrzciciela jak i samego Pana Jezusa.

   Spytajmy więc inaczej: czy komuś mogło przeszkadzać, że ludzie - idąc za wołaniem Mistrza z Nazaretu - stawać się będą lepsi? Niewątpliwie. Nawróceni bowiem przestają nadużywać alkoholu, rzucają hazard, z obrzydzeniem odsuwają od siebie pokusę małżeńskiej niewierności itd. Ktoś więc ponosi stratę - malejąca klientela złego budzi jego wściekłość. Winny musi zostać odnaleziony i ukarany...

   W ten sposób łatwo się zorientować po czyjej stronie jest prawda - zostawia po sobie pieczęci łez i cierpienia. Kto nie ufa do końca Panu, nigdy więc nie podejmie wołania o nawrócenie.