Czy istotnie w tak trudny sposób przemawiał Pan Jezus do swoich słuchaczy? Wiemy, że św. Jan napisał swoją Ewangelię najpóźniej spośród ewangelicznej czwórki. Jako bezpośredni świadek tamtych wydarzeń miał je jeszcze w pamięci, a dysponując na wygnaniu mnóstwem czasu, jako człowiek wielce rozmodlony, niewątpliwie tchnął w zapamiętany tekst swoją myśl teologiczną. Egzegeci ten dość trudny styl, pokazany przez św. Jana nazwali metodą kół koncentrycznych. Chodzi o to, że przedstawiając jakąś bardzo trudną do zrozumienia prawdę, niejako krążył wokół właściwego tematu, zbliżając się jednocześnie do samego sedna.

   Niestety i tak nie wszyscy radzą sobie z tym intelektualnie. I nie poradzą. Nie musimy wszystkiego rozumieć. Mamy jednak obowiązek ufać. Musimy zdać sobie sprawę z tego, że Bóg jest rzeczywistością dla nas zupełnie niepojmowalną: my, ze swoimi małymi liczydłami nie jesteśmy sprostać superkomputerom niebieskim - by użyć porównania do współczesności. Istotnie - nie musimy rozumieć. Jak człowiek może zrozumieć Boga? Przecież i przyjaciele nie potrafią poznać się dokładnie. Żona nie zawsze potrafi zrozumieć swego męża - i na odwrót; dzieci - rodziców i vice versa, itd. A maleńki człowiek miałby zrozumieć Boga?

   Nie pojęli Żydzi tego, co mówił im Pan Jezus o równości Ojca i Syna. Dla nich Bóg jest tylko jeden. I jest! Nic się nie zmieniło! Ale jest jeden we wspólnocie! Nie zrozumieli... Ale czy to powód, by czyhać na życie Chrystusa, gdy spróbował tę prawdę im przybliżyć? Oni jednak uparcie „wiedzieli lepiej". Cóż za pycha! Pyszny nigdy Boga nie pojmie. Dlatego w Roku Wiary nie prośmy o zrozumienie, tylko wierzmy. Nawet jeśli mamy wątpliwości, nawet jeśli nie potrafimy zrozumieć sensu różnych, zwłaszcza trudnych wydarzeń na tym świecie - wierzmy, ufajmy, bo przecież nigdy nie jesteśmy sami, nigdy nie zapomniani, zawsze kochani. „Czy może niewiasta zapomnieć o swym niemowlęciu, ta, która kocha syna swego łona? A nawet gdyby ona zapomniała, Ja nie zapomnę o tobie."