Członkowie narodu wybranego mieli świadomość szczególnego posłannictwa w świecie, że jako dzieci Boga nie mogą zawstydzać Go swoim postępowaniem. Tym tłumaczy się surowość Prawa, które chwilę grzesznej przyjemności niewiasty z dzisiejszej Ewangelii nakazywało karać śmiercią. Zobowiązanie Boga było niezmienne: Świętymi bądźcie, bo Ja jestem święty - Pan, Bóg wasz.
   Chrystus Pan nie zakwestionował świętości Boga, ale ją wręcz potwierdził własnym postępowaniem. Nie uznał przy tym za stosowne odpłacać złem za zło, nie domagał się śmierci za grzech, ofiary za odstępstwo - chociaż to przeciwko Niemu zgrzeszono. Bardziej radykalni okazali się interpretatorzy
Bożego Prawa. Raz jeszcze okazało się, że litera zabija, duch zaś ożywia. Rozwiązanie zastosowane przez Chrystusa Pana stało się potwierdzeniem słów: Bóg nie chce śmierci grzesznika, ale by się nawrócił i żył. Ważniejszym dlań było ocalenie winnego człowieka niż surowego Prawa.