Trudno dziwić się wątpliwościom, jakie mieli Żydzi w odniesieniu do Jezusa z Nazaretu - przecież to właśnie monoteizm wyróżniał ich spośród narodów ościennych. Sami by tego nie wymyślili, ale objawił im to Bóg. Dlatego właśnie wiedzieli, że On jako istota najwyższa, jest tylko jeden. Jak więc mieli reagować na słowa „zanim Abraham stał się, Ja jestem"? Do tego - zwróćmy uwagę - przecież nie bezmyślnie i nie przypadkowo użył Pan Jezus formuły teofanijnej, jaką posłużył się Bóg w stosunku do Mojżesza - „Ja jestem". Przecież to imię samego Boga! Żydom w ogóle nie było wolno wypowiadać tego imienia. Mógł to zrobić jedynie arcykapłan, wchodząc z modlitwą do miejsca Najświętszego Świętych. Tutaj zaś w sposób - według nich - nieuprawniony i bałwochwalczy odniósł ten tytuł do siebie. Mało brakowało, a przypłaciłby to „bluźnierstwo" życiem.

   Jakiż opór wśród ludzi rodzi się jednak na myśl o Chrystusie jako Bogu... Do dnia dzisiejszego jest przecież mnóstwo takich, którzy są gotowi zaakceptować osobę samego Jezusa z Nazaretu, aprobują Jego nauczanie w zakresie społeczno-socjalnym, a nawet w pewnym sensie ideologicznym, nie są jednak w stanie (nie chcą?) dostrzec w Nim Boga. Skąd ten bunt? Po części jest to wynik słabości intelektualnej, która nie jest w stanie pogodzić bóstwa i człowieczeństwa w jednej osobie, ale też nie ma zamiaru podeprzeć się wiarą. Ta bezsilność staje się więc po prostu zawiniona. I nie ma sensu szarpać się z własną niemocą w tym zakresie. Trzeba po prostu zagłębiać się w słowo Boga i prosić o wiarę. Innego wyjścia nie ma. Za słabi jesteśmy, aby pojąć Bożą istotę.