Zatrute jej owoce znane są od najdawniejszych czasów. Pierwszym jej triumfem był grzech Adama i Ewy, skutkami swymi dosięgający również i nas. Sam Pan Jezus doświadczył na sobie działania tego złośliwego jadu - gdy fałszywe oskarżenia sączono miesiącami do głów chybotliwego tłumu, to i zwycięska parada Niedzieli Palmowej nie pomogła, bo już kilka dni później słyszał ryk rozwydrzonej tłuszczy: Na krzyż! Ukrzyżuj Go! Nie inaczej wyglądała sprawa św. Szczepana - zabito niewinnego, ale w imię... I tu można sobie wstawić cokolwiek, bo ludzie nieuświadomieni zaakceptują wszystko...

   Tymczasem zaś walec propagandy się toczy... Wrogowie sprawy Chrystusowej, niesieni sukcesem Szczepana, wzniecili potworne prześladowania, skutkiem czego rozpoczął się exodus chrześcijan judejskich w kierunku Galilei i Smarii. Jedynymi, którzy okazali się nieporuszeni (warto to odnotować za św. Łukaszem) byli apostołowie. Trzeba jednak pamiętać, że oni swoją ucieczkę zaliczyli już wcześniej... Teraz, gdy dysponowali już mocą Ducha Świętego, nie liczyli się z niczym - tylko z wolą ich Pana. Można powiedzieć, że wizja śmierci była już dla nich nie odrażającą kostuchą, ale (po franciszkańsku) siostrą, która może ich przeprowadzić na salony Chrystusa. Tej dojrzałości nie mieli jeszcze uciekający z Jerozolimy bracia. Uciekający nie byli jednak w defensywie - wręcz odwrotnie: wszędzie głosili słowo Boże. Zamiary prześladowców odniosły odwrotny skutek: zamiast stłumienia owej nauki, dokonało się jej rozprzestrzenienie. A Pan Bóg potwierdzał ich słowa potężnymi znakami i cudami, które uwiarygadniały jedynie ich przekaz.

   Znów okazało się, że antidotum na fałszywą propagandę jest rozdrobniona prawda, która płynąc z ust wielu świadków, a więc ludzi gotowych oddać życie za swe przekonania, przymnaża jedynie rozsądnych i prowadzi ich do wiary.