Noc wyjścia Izraelitów z niewoli egipskiej była czasem spełnienia, realizacji marzeń, wysłuchania modlitw, dowodem Bożego zmiłowania. Miało zaś to dla Żydów tak wielkie znaczenie, że Mojżesz postanowił iż od tej pory miesiąc, w którym się to dokonało będzie wyznaczał początek każdego roku. W ten oto sposób święto Paschy urosło do rangi największego święta.

   Dokładnie w to wydarzenie wpisała się inna Pascha - Ostatnia Wieczerza Chrystusa Pana. Ta jednak nie tylko stała się wypełnieniem wszystkiego, co jako zapowiedź funkcjonowało w obrzędzie wyjścia z Egiptu, z barankiem i jego krwią, ale uzupełniona została o elementy ubogacające obraz Boga, wyrażone w słowach „gorąco pragnąłem spożyć tę Paschę", „do końca ich umiłował" oraz „zaczął umywać uczniom nogi". To wszystko w połączeniu z wydarzeniami mającymi niebawem nastąpić, odsłania właściwy zamiar Pana Boga w stosunku do ludzi. Tu już nie chodzi o jakieś wyzwolenie natury politycznej - Bóg pragnie, byśmy wyzwolili się od skażenia, które zainfekowało stworzoną przez Niego ludzką naturę. Wyzwolenie bowiem od egoizmu, pychy, lenistwa i wielu innych słabości daje dopiero nadzieję na życie w nowym, lepszym, doskonalszym świecie. I nie trzeba się nigdzie wybierać, nie ma potrzeby otwierania jakiegokolwiek morza - jesteśmy w stanie stać się lepszymi dla siebie i ten świat uczynić radosnym, bardziej przyjaznym. Taki stan z pewnością zasługiwałby na uhonorowanie go odliczaniem na nowo czasu. Od kiedy? Od każdej Eucharystii.