W wojsku mówi się, że rozkazów nie trzeba rozumieć - trzeba je wypełniać. Tej samej zasadzie poddani apostołowie, choć nie wiedzieli, dlaczego ich Mistrz kazał przeprawić się im samym na drugą stronę jeziora, ani jak zamierzał do nich się przedostać, wsiedli do łodzi i rozpoczęli wiosłowanie. Ciężko im to szło - wiatr się wzmagał, a rosnące fale nie ułatwiały im realizacji zadania. Być może niektórzy z nich zadawali sobie pytanie o sens nieobecności Pana, którego wspominali z podobnego wydarzenia, gdy to On sam jednym słowem uciszył pieniący się żywioł. Teraz zdecydował się pozostać w samotności na modlitwie z Ojcem.

   On jednak czuwał - zawsze myślą i sercem jest przy nich, podobnie jak jest przy każdym pokładającym w Nim nadzieję. Gdy wyczekiwany pojawił się krocząc po falach, przestraszyli się, bo nie tego się spodziewali. Ale na swoje usprawiedliwienie mieli to, że wykonywali Jego wolę, choć nie bez wątpliwości. Trwali na posterunku. Teraz zaś, gdy jednym zdaniem ich uspokoił, zapragnęli pomóc Mu po swojemu: chcieli wziąć Go na pokład. Tu jednak zostali kompletnie zaskoczeni - to nie oni pomogli Chrystusowi, jak zwykle to On im pomógł. Nie wiadomo jak, ale łódź natychmiast znalazła się na drugim brzegu, to znaczy u celu.

   Z pewnością można wyciągnąć stąd konkretny wniosek: trzeba być posłusznym Bogu, nawet gdy się nie rozumie Jego poleceń, należy trwać na posterunku nawet w obliczu wielkich trudności, bo gdy Pan, przychodząc, zastanie nas czuwających przy realizacji zleconych zadań, sam, własną mocą doprowadzi je do szczęśliwego finału.