Dobrze było delektować się chlebem, który za darmo i to w takiej obfitości rozdzielił Pan Jezus tłumom. Jeśli udało się to raz, to dlaczego by nie zawsze? Ostatecznie przodkowie ich karmieni byli manną przez czterdzieści lat! Być może niektórzy widzieli już perspektywę błogiej przyszłości, w której przynajmniej chleb rozdawany jest za darmo... Nic z tego. Nie da się Pan Jezus nabrać na ten rodzaj wdzięczności, który w zamyśle ma jedynie wykorzystanie Dobrodzieja.

   Wytrwale szukając odnaleźli Go jednak. Nic nie pomogło. Pan Jezus natychmiast ich zdemaskował: „Szukacie Mnie nie dlatego, żeście widzieli znaki, ale żeście jedli chleb do sytości". Niestety. Zbyt wielu ludzi w Bogu pokłada jedynie doczesne nadzieje. Wystarczy, że zachoruje ktoś bliski lub odejdzie z tego świata przyjaciel, już nie potrafią sobie tego inaczej wytłumaczyć jak tylko bezczynnością albo obojętnością Boga. A przecież, patrząc na życie z szerszej perspektywy, wiemy doskonale, że w trwającej od wieków brutalnej wojnie dobra ze złem, Pan Bóg dopuszcza niekiedy krzywdę swoich dzieci. Dlaczego? A to już jest bardzo skomplikowane. Może dlatego, aby je zahartować? Może po to, by obudzić czujność? A może dlatego, by przerazić realnością ciemnej mocy? Powody mogą być różne. Nie nam jednak osądzać swego Stwórcę. Naszym zadaniem jest ufać i być posłusznymi.

   Stąd pytanie: „Cóż mamy czynić, abyśmy wykonywali dzieła Boże?" jest najwłaściwszą reakcją człowieka na problemy doczesności. Niepodobna ich uniknąć, ale nie wolno z ich powodu zwątpić w miłość i łaskawość Boga. Niezachwiana wiara w sensowność działań przezeń podejmowanych oraz szczera chęć wypełnienia Jego woli na skromnym odcinku mojego życia, stanowią przepustkę do szczęśliwej wieczności.