Pan Jezus sam o sobie mówi, że jest dobrym Pasterzem, znającym swoje owce i że zależy Mu na każdej z nich - w przeciwieństwie do najemnika i do tego, kto nie jest pasterzem. Ci bowiem w obliczu zbliżającego się zagrożenia pozostawiają stado i uciekają. Chrystus przybył właśnie na wieść o zagrożeniu i życie swoje oddał, aby od nas nieszczęście oddalić. Taki jest nasz Bóg. I całej wieczności nie starczy, aby odpłacić Mu za Jego dobroć.

   Okazuje się, że ów Pan nie tylko w standardowo klarownych sytuacjach przychodzi wiernym z pomocą. Dziś zaprezentowany fragment Dziejów Apostolskich mówi o tym jak daleko rozciąga Bóg swoją troskę o ludzi. Za swoich uznaje nie tylko tych, którzy na świat przyszli w rodzinie wierzącej, Bogu oddanej, ale i nieobrzezanych, którzy - nie bez Jego łaski - obudzili w sobie pragnienie służenia Bogu. Nie dla wszystkich było to oczywiste. Mur wrogości, oddzielający obrzezanych od pogan,  nie dał się łatwo skruszyć. Gdy Piotr przez wody chrztu wprowadził do rodziny dzieci Bożych pogański ród Korneliusza, został przez wielu pobratymców otwarcie za to skrytykowany. Dopiero wyświetlenie wydarzeń dziwnie zbiegających się w czasie i prowadzących właśnie do Cezarei, do domu owego setnika, rozwiało wszelkie wątpliwości. Pan Jezus, dobry Pasterz, tak pokierował biegiem wydarzeń, że w tym samym czasie jeden gościł anioła nakazującego posłać „po Szymona zwanego Piotrem", a ów Szymon otrzymał wizję oczyszczenia przez Boga tego, co żydzi zawsze uważali za nieczyste.

   Tak to pogodził Pan Jezus przeciwstawne światy i dał jednoznacznie do zrozumienia, że nie urodzenie jest czynnikiem decydującym o przynależności do Boga, ale szczera chęć służenia Jemu.