Istotnie, możemy mówić o wielkim szczęściu, skoro znaleźliśmy się w takim konkretnie środowisku, w takiej rodzinie i wśród takich ludzi, dzięki którym słowo Boże dotarło do nas, my sami poprzez chrzest staliśmy się dziećmi Bożymi, a kontynuowana formacja prowadzi nas ku wiecznemu szczęściu. To rzeczywiście wielka radość, ale nie tylko - ten rodzaj wybrania i daru Bożego wiąże się też z ogromną odpowiedzialnością. Otrzymaliśmy bowiem dar zacny i jesteśmy odpowiedzialni za jego rozwój. Z przypowieści o skarbie ukrytym w roli wysnuwamy wniosek, że nie wystarczy owego daru chronić, ale trzeba go pomnożyć. Dlatego wsłuchiwać się trzeba nieustannie w Jego słowo i pozwolić Mu kierować sobą. Wskazówek na życie daje Pan Bóg bardzo wiele, sztuką jest jednak właściwie je rozpoznawać i realizować. Jak to robić?

   Apostołowie odnosili ogromne sukcesy na polu ewangelizacji. Jak oni to robili? Dzisiejszy fragment Dziejów Apostolskich mówi nie tylko o modlitwie, po której otwierali się na słowo Boga, ale i o poście. Wiemy, że należy on do najprzedniejszych dobrych uczynków obok właśnie modlitwy i jałmużny. Św. Łukasz podkreśla wyraźnie, że Duch Święty objawił im co mają czynić gdy... „odprawili publiczne nabożeństwo i pościli". Praktyka postu jest przez nas, niestety, niedoceniana. Zwłaszcza po ostatniej reformie przykazań kościelnych w naszym kraju zdarzają się ludzie przekonani, że ta forma praktyk duchowych zupełnie została zarzucona. Nic podobnego. Formalnie pozostał nam jedynie post piątkowy (nazywany teraz wstrzemięźliwością od pokarmów mięsnych) oraz post ścisły (w Popielec i Wielki Piątek). O tym ostatnim trudno mówić poważnie jako o poście, skoro definiuje się go w ten sposób, że należy ograniczyć przyjmowanie posiłków do trzech - dwa mniejsze i jeden do sytości... (Należało by się zastanawiać, czy to w ogóle można nazwać postem.) Niewiele więc tego z nakazu. Nikt jednak nie broni nam podejmowania tej praktyki dobrowolnie, nawet i bez okazji. A widać, że Panu Bogu się to podoba, bo jest sygnałem wysłanym ku niebu: „oto rezygnuję z tego, co ziemskie, aby bardziej wtapiać się w to, co niebieskie".