Jakże ich mało w dzisiejszym świecie! Wystarczy sięgnąć po medialne przekazy, by przekonać się jak mało tam dobrych nowin. Wypadki, katastrofy, kataklizmy, afery - to się sprzedaje. Dziesiątki tysięcy autobusów wyjeżdżają codziennie na drogi, ale któż by to chciał zauważyć? „Ciekawie" robi się dopiero wówczas, gdy można powiedzieć: „Kolejny wypadek polskiego autokaru..." Podobnie jest z edukacją - dopóki ktoś nie oskarży jakiegoś nauczyciela o znęcanie się nad uczniem, ze służbą zdrowia - dopóki palcem nie wskażą jakiegoś lekarza, z policją, z cukiernikiem itp.

   Ten świat nie jest aż taki zły. Jest w nim wiele dobra. A zresztą, nawet gdyby działo się tu źle, człowiek wierzący wie doskonale, że jest tu tylko przejściowo. To przecież św. Teresa mawiała o ziemskim życiu, że to kiepski nocleg w lichej gospodzie. A jeśli wszystko jest przejściowe, to nawet kłopoty i nieszczęścia nie mogą zburzyć wewnętrznego spokoju wędrowca, który właściwie już żyje obiecaną wieczną szczęśliwością. Dobra nowina to prawda o tym, że jest Bóg, który tak bardzo kocha każdego człowieka, że własnego Syna poświęcił, aby nas ocalić. To prawda o Synu, który odkupił, ale też wciąż wspiera, kieruje i prowadzi tych, którzy pragną się z Nim zaprzyjaźnić.

   Takiej nowiny potrzebuje świat, każdy tego potrzebuje. Jednak obietnica szczęśliwego finału życia zakłada też spełnianie obowiązków, respektowanie praw przez Niego ustalonych. To uczciwe. Jeśli ktoś daje w prezencie ogromną fortunę, składając przy tym wielką ofiarę, to ma prawo oczekiwać choćby odrobiny zaufania i posłuszeństwa. Wciąż jednak pozostawia wybór, nie zniewala. By jednak dotrzeć do wszystkich, potrzebuje ewangelizatorów - głosicieli Dobrej Nowiny. Tydzień Modlitw o Powołania do kapłaństwa i życia konsekrowanego mobilizuje nas ku temu w szczególny sposób, ale przecież nikt z nas nie może zdyspensować się od tego zadania. Jeśli - oczywiście - Go kochamy i ufamy Mu...