Wszystko nowe? Gdyby nie to, że słowa te zanotowane zostały w Piśmie św., a ich autorem jest sam Bóg, można by pomyśleć, że to znów jakaś propaganda przedwyborcza... Świat bez łez, bez śmierci, żałoby, krzyku, trudu? To przecież niemożliwe! Ale z pewnością kuszące. Od zarania dziejów takiego właśnie świata ludzie szukają - i nie znajdują. Bo to nie nasz świat, nie ten z doczesności. On jednak istnieje. Skąd to wiemy? Przecież Bóg nam to objawił!

   Co proszę? Nie wszyscy wierzą w Boga? Stąd też potworny ich problem. Choćby nawet nie próżnowali, pracując ciężko i wytrwale, muszą przecież czuć spadający poziom paliwa w zbiorniku życia... Co przy jego końcu? Świadomość tego, że trud życia opłacany był nic nie znaczącą walutą, że zgromadzone środki dotknęła właśnie hiperinflacja, nie zdoła nawet przygnębić - pozostanie wieczną, niekończącą się zgryzotą. Dlatego szczęśliwi są ci, którzy posiedli skarb wiary. Ta bowiem pozwala prowadzić „rozliczenia bezgotówkowe", to znaczy wszystko przyjmować i wszystko oddawać Bogu. I bezwzględnie ufać, ufać.

   No to - ruszajmy! Nie jest to takie proste. Sam Pan Jezus powiada w dzisiejszej perykopie ewangelicznej: „Dokąd Ja idę, wy pójść nie możecie." Co z tego wynika? Przecież sam zaprasza każdego z nas do udziału w Jego wiecznej szczęśliwości. Skąd więc owa zapora na tej drodze? Cóż więc może oznaczać wyrażenie „wy pójść nie możecie"? Oznacza tylko jedno: „teraz pójść nie możecie". Dlaczego jeszcze nie? Bo - jak czytamy w pierwszym dzisiejszym czytaniu „przez wiele ucisków trzeba wejść do królestwa niebieskiego". Pan Jezus podczas Ostatniej Wieczerzy praktycznie już cierpiał, już był w drodze. Oni jeszcze nie byli gotowi, ale i ich udziałem niebawem stanie się cierpienie. Wtedy wejdą do królestwa niebieskiego.